بررسی اثر تنش خشکی و اندازه بذر بر سیستم آنتی اکسیدانت و صفات گیاهچه ای ژنوتیپ های عدس توده ورزقان

خشکی رایج در مناطق دیم کشور یکی از عوامل محدود کننده رشد و عملکرد عدس می باشد. یکی از مشکلات مناطق نیمه خشک در دنیا و ایران استقرار ضعیف گیاهچه به دلیل فقدان آب کافی می باشد. به همین منظور جهت بررسی تاثیر اندازه بذر عدس ژنوتیپ های محلی ورزقان بر جوانه زنی و خصوصیات رشد گیاه چه و واکنش های بیوشیمیایی آن تحت تنش خشکی، آزمایشی بصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار تحت شرایط درون شیشه ای انجام گرفت. تیمارهای آزمایش شامل سطوح خشکی در 4 سطح (0، 4/0-، 8/0- و 2/1- بار) و اندازه بذر در 3 سطح (ریز، متوسط و درشت) بودند. نتایج بدست آمده نشان داد که اثرات متقابل کلیه صفات مورد اندازه گیری بجز طول ریشه چه، وزن خشک ریشه چه، وزن خشک ساقه چه، وزن خشک گیاه چه و فعالیت آنزیم سوپراکسیددیسموتاز در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود. به طوریکه بذور ریز داری درصد جوانه زنی، سرعت جوانه زنی و طول ساقه چه بیشتری نسبت به بذور متوسط و درشت بودند. با افزایش تنش خشکی تا 8/0- بار میزان فعالیت آنتی اکسیدان کل، پروتیین محلول کل، پراکسید هیدروژن و گایاکول پراکسیداز افزایش یافت ولی میزان افزایش فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز تا2/1- بار بود. به نظر می رسد که بذور ریز تحمل بیشتری را در شرایط تنش خشکی در مرحله جوانه زنی از خود نشان می دهند و استفاده از این بذور برای شرایط کم آبی مناسب تر می باشد.