تاثیر خودشناسی بر ایجاد کیفیت زیستی در معماری مکان های مذهبی (نمونه موردی: مسجد جامع دزفول)

یکی از جنبه های تعاملی انسان, ارتباط با خود است که دراین رابطه از یک طرف انسان به عنوان موجودی خودآگاه و در طرف دیگر, خود واقعی انسان قرار می گیرد. به نحوی که حواس مشترک, متاثر ازماهیت وجودی وی بوده و بر کیفیت زیستی تاثیر می گذارد. کیفیت زیستی در سطوح مختلف ایجاد شده و در تعامل با انسان, محیط را شکل می دهد. همچنین هدف پژوهش ارزیابی جنبه های زیستی موثر بر روابط درونی خودشناسی میان انسان و کالبد معماری می باشد. تحقیق حاضر تلفیقی از روش های کمی و کیفی است که در جنبه کیفی, با استفاده از توصیف, مشاهده و مطالعه کتابخانه ای و در جنبه کمی از داده های عددی و تحلیل به روش علمی کوداس استفاده می شود. یافته های تحقیق گویای شکل گیری رابطه ای درونی است که بر کیفیت محیط تاثیر گذاشته و متاثر از جنبه های خودشناسی انسان, سطوح کیفی مختلفی را ایجادمی کند. همچنین نتیجه این پژوهش نشان داد که طراحی هدفمند در جهت شکل دهی به کیفیت زیستی, به ترتیب متاثر از حواس مشترک ایمان, زمان, وحدت, حضور, مکان, امان و آگاهی می باشد. به طوری که در رابطه ای مستقیم میان مولفه های مستقل (کالبدی فضایی, جمعی رفتاری, ادراکی روانی) و مولفه های وابسطه (حواس مشترک) شکل گرفته و بستری برای دستیابی به زیستی مطلوب است. بنابراین می توان این موضوع را ناشی از رابطه درونی میان سه جنبه آگاهی بر خود, حواس مشترک و معماری در نظر گرفت که باتوجه به رابطه میان مولفه های مستقل و وابسطه در معماری شکل می گیرد.