عرفان مکتب نجف و روان درمانگری انسانگرایانه

عرفان و روان درمانگری انسان گرایانه دارای مباحث نظری و عملی برای رشد و تکامل انسانند.در این پژوهش به دنبال خوانش روش تربیتی عارفان مکتب عرفان و روان درمانگری انسانگرایانه (با رویکرد تطبیقی ومطالعه موردی ملاحسین قلی همدانی رولومی)واحصاء تشابهات و تمایزات این دو مکتب در قالب ارکان وابعاد سه گانه بوده ایم:الف) عرفان وروان درمانگری انسانگرایانه، ب) راهنما و درمانگر، ج) سالک و درمانجو. پس از بررسی و تطبیق مبانی نظری، به تفکیک ارکان مطروح، تشابهات در بخش اول شامل: موضوعیت انسان،خودسازی و باطن او، رسیدن به وحدت و صلح درونی، شناخت انسان، اهمیت گذشته و تجربیات، کمال عشق و محبت، زدودن خشم وکینه، طولانی بودن فرایند خودسازی ودر بخش دوم،ا همیت راهنمای آگاه و صاحب تجربه و لزوم ایجاد ارتباط موثر و در بخش سوم نیز، اهمیت فرایند فردیت، لزوم نیت و قصد فردی و تعهد عملی به انجام دستورات، عرضه داشتن حالات درونی به راهنما و در ارتباط با تمایزات بخش اول، دوجهانی بودن ارزش عرفان و جهانی بودن رواندرمانگری، ریشه داشتن عرفان در نقل و سمع و روان درمانی در عقل. در بخش دوم نیز تلقی از پیر بعنوان مجرای فیض الهی و روانکاو بعنوان یک درمانگر، وظیفه الهی انگاشتن هدایت و دستگیری برای پیر و انتفاع برای روانکاو، عدم امکان تغییر پیر وراهنما برعکس درمانگر، مقدس انگاشتن راهنما و سالک و ارتباط تعبدی و تقدسی با او وتخصصی وتعقلی بودن رابطه با روانکاو. در بخش سوم، تلقی از سلوک بعنوان وظیفه هر مسلمان وتوجه به رضای خدا در هر عملی بجای وجهه درمانی آن.