مروری بر اثر تنش های مختلف بر تولید آنتی اکسیدان به وسیله جلبک دونالیلا

زیست توده ریزجلبک به عنوان یک خوراک پایدار برای تولید ترکیبات با ارزش بالا مانند آنتی اکسیدان های آنزیمی و غیرآنزیمی در نظر گرفته می شود که به طور گسترده برای مواد غذایی، دارویی، نساجی، چرم و هم چنین در صنایع شیمیایی استفاده می شود. افزایش عملکرد ریزجلبک، دست یابی به شرایط بهینه کشت، ذخیره سازی بهینه مولکول های آنتی اکسیدانی پس از پردازش و پردازش پایین دستی با صرفه جویی در انرژی از جمله موانع اصلی برای تولید آنتی اکسیدان هاست. امروزه، ترکیبات آنتی اکسیدانی تولیدشده با ریزجلبک ها درنتیجه اعمال شرایط استرس، به عنوان محصولاتی پراهمیت برای سلامتی بشر، توجه تجاری پیدا کرده است. استرس اکسیداتیو ناشی از اسیدیته، فلزات، پرتو ماورای بنفش و دما می تواند باعث تولید آنتی اکسیدان در بسیاری از گونه های مختلف ریزجلبک ها مانند جلبک دونالیلا شود. کشت جلبک دونالیلا، دارای چندین برتری از جمله نرخ رشد بالا، هزینه تولید پایین و هم چنین توانایی رشد در شرایط استرس زا مانند غلظت بالای نمک، شدت نور بالا و محدودیت نیتروژن است. این مقاله، یک بررسی کلی از تولید آنتی اکسیدان ها در متابولیسم سلولی ریزجلبک دونالیلا، فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان POD)، SOD،(CAT و استراتژی هایی برای افزایش تجمع آنتی اکسیدان در ریزجلبک ها ارایه می دهد.