زنجیره تامین گاز طبیعی تحت شرایط عدم قطعیت

در دنیای رقابتی امروز، عدم اطمینان بخش جدایی ناپذیر تمام مسایل بهینه سازی است. یکی از مواردی که عدم قطعیت بیشترین تاثیر را بر روی آن می گذارد، طراحی شبکه زنجیره تامین است. در اغلب مطالعات صورت گرفته، پارامترهایی مانند تقاضا، هزینه حمل و نقل و ظرفیت تسهیلات به صورت عدم قطعی بیان شده اند. در این نوع مسایل از روش های مختلفی برای کنترل این پارامترهای عدم قطعی استفاده شده است که از آن جمله میتوان به روش هایی مانند برنامه ریزی فازی، بهینه سازی استوار، برنامه ریزی تصادفی دو مرحله ای، برنامه ریزی تصادفی چند مرحله ای، برنامه ریزی فازی تصادفی چند مرحله ای و برنامه ریزی فازی استوار اشاره کرد. هر یک از این روش ها از نظر اجرایی خود دارای محدودیت هایی می باشند. در روش برنامه ریزی فازی، هیچ انحرافی از در داده های گردآوری شده از خبرگان وجود ندارد. در روش های احتمالی، تعیین نوع دقیق تابع توزیع بسیار مشکل است. بنابراین بسیاری از پژوهشگران در مطالعات خود به بررسی نقاط قوت و ضعف هر کدام از این روش ها پرداخته اند. از این روی، در مقاله حاضر به بررسی و مرور نقاط قوت و ضعف هر کدام از این روش ها پرداخته شده تا بتوان بهترین رویکرد را در شرایط مختلف برگزید. همچنین در این مقاله، یک مطالعه موردی برای یک شبکه واقعی زنجیره تامین گاز طبیعی ترسیم گردیده است. با استفاده از مفاهیم مرتبط با زنجیره تامین گاز طبیعی و روابط بین اجزای مختلف شبکه انتقال و توزیع، یک زنجیره تامین پنج سطحی به صورت شماتیک معرفی و ارایه شده است.