بررسی مبانی دعا از منظر مولوی با تاکید بر مثنوی

منظور از مبانی دعا آشنایی با پیش فرضهای اساسی پیرامون امر دعاست که به عنوان یکی از محورهای اصلی در امر دعا کردن باید مورد توجه قرار گیرد. بحث شناخت مبانی دعا تاکنون به صورت تخصصی و گسترده از دید پژوهشگران حوزهادبیات عرفانی مورد عنایت واقع نشده واین مقاله سعی نموده است که این مبانی را از منظر شاعر عارف، مولوی؛ در مثنوی معنوی مطرح و مورد مطالعه و کنکاش قرار دهد.از دیدگاه مولوی، دعامسیری برای تقرب به خداوند متعال و پیوستن موجودی حقیر و نیازمند به وجودی بی نهایت بزرگ و غنی و تواناست که برقراری این رابطه نیاز به شناخت مبانی و مولفه هایاساسی آن دارد. مبانی خداشناختی و انسان شناختی به عنوان مهمترین مبانی در مقوله دعا، بیانگر ویژگی های خدا در جایگاه دعاشونده (مدعو) و انسان در مقام دعاکننده (داعی) است.دستاورد اثر حاضر که بر اساس منابع کتابخانه ای صورت پذیرفته این است که دعا می تواند راهی جهت کسب شناخت بیشتر و بهتر از خدا و انسان و حصول به معرفت باشد که این شناخت نیز موجب استفاده بهینه و ارزنده تراز امر دعا برای شخص داعی خواهد بود.