نسبت سنجی توسعه ی انسانی و ثبات سیاسی در ایران

نسبت سنجی « توسعه انسانی » و « ثبات سیاسی » در ایران بعد از انقلاب ، مساله اصلی این مقاله را تشکیل می د هد. در ادبیات توسعه ، عموما از ثبات سیاسی به عنوان متغیری مستقل و پیش شرط برای گذار به توسعه در ابعاد مختلف یاد می شود. به زعم نگارندگان این مقاله ،گرچه توسعه فرایندی چند بعدی و دیالکتیک است ، با این حال ، به تاسی از چارچوب نظری سن آمارتیاسن توسعه جز با محوریت « انسان » و برای « انسان » متحقق نخواهد شد. ازاین رو ، « ثبات سیاسی » درجایگاه متغیری میانجی قرار میگیرد ؛ بدین معنی ، ثبات سیاسی درگرو تحقق « توسعه ی انسانی» وتوسعه وابسته ی به نهادمندی و تعمیق ثبات درساخت سیاسی یک جامعه و انتقال مسالمت آمیز مناصب درچارچوبی مبتنی بر رضایت عمومی است. یافته های تحقیق حاکی از این است که مانع اصلی گذار به توسعه ی همه جانبه در ایران بعد از انقلاب شکنندگی ثبات سیاسی به ویژه در ساحت ذهنی زیست-جهان ایرانی می باشد و تحقق ثبات سیاسی و پایداری آن وابسته ی به توزیع منابع به سود توانمندی و «توسعه ی انسانی» است. اطلاعات لازم برای سنجش فرضیه از طریق روش اسنادی «گردآوری» و اطلاعات گردآوری شده با استفاده از روش تحلیل و تفسیری مورد «داوری» قرار گرفته است.