ارزیابی تنوع ژنتیکی جمعیت های گز پرشاخه (Tamarix ramosissima Ledeb.) در استان اصفهان با استفاده از نشانگر مولکولی CDDP

گونه های گز (Tamarix) دربرابر شرایط نامساعد محیطی بردبارند و پراکنش شایان توجهی در مناطق خشک و شور دارند. گز پرشاخه بیشترین پراکنش را در بین گونه های گز موجود در استان اصفهان دارد و بیشتر در عرصه های خشک و بیابانی مستقر است. به دلیل وجود تنوع ریخت شناسی زیاد این گونه و افتراق نیافتن جمعیت ها و به منظور بررسی تنوع موجود در جمعیت های این گونه، تعداد 55 جمعیت از 15 شهرستان استان اصفهان شناسایی و از هر جمعیت یک فرد نمونه برداری شد. پس از استخراج ژنوم آنها، از 10 آغازگر نشانگر CDDP برای بررسی تنوع ژنتیکی جمعیت های این گیاه استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، نرم افزارهای NTSYS-pc، GenAlex و PowerMarker به کار گرفته شد. نتایج بیانگر تولید 124 باند بود؛ به طوری که از این تعداد، 102 باند (168/80 درصد) به صورت چندشکلی (پلی مورف) بود. به طور متوسط هر آغازگر 85/7 درصد، باند چندشکلی ایجاد کرد. آغازگر WRKY-F1 با تولید 16 باند، مکان های ژنی بیشتری را نسبت به سایر آغازگرها شناسایی کرد. میانگین محتوای اطلاعات چندشکلی (PIC) به میزان 308/0 محاسبه شد. شاخص نشانگر برای هر آغازگر به طور میانگین 865/3 بود. آنالیز واریانس مولکولی نشان داد تنوع درون جمعیتی از تنوع بین جمعیتی بیشتر بود. آنالیز خوشه ای و PCoA حاکی از وجود دو جمعیت مجزا و سه زیرجمعیت در بین آنها بود. درمجموع، موثربودن نشانگر CDDP در تفکیک جمعیت های گز پرشاخه و زیادبودن تنوع ژنتیکی درون جمعیت ها تایید شد که صفتی ارزشمند برای اهداف اصلاحی است.