بررسی نتایج کاربرد سامانه سطوح استحصال آب باران بر تعدادی از مولفه های گل محمدی در مناطق شیب دار

کمبود منابع آب به عنوان یکی از عوامل محدودکننده تولید، نقش مهمی را در تعیین نوع فعالیت های کشاورزی ایفاء می کند. استحصال آب باران یکی از شاخص ترین تکنیک های مدیریت بهره برداری از آب باران برای مقابله با کم آبی می باشد. ایجاد باغات دیم گل محمدی همراه با در نظر گرفتن تکنیک های مناسب از قبیل جمع آوری آب باران، تبدیل آن به رواناب، ذخیره آب و کاهش تبخیر، یکی از راه کارهای اساسی در این راستا می باشد. هدف این تحقیق، تعیین اثر سامانه های سطوح آبگیر در استقرار و توسعه کشت گل محمدی در شرایط دیم و ترویج آن است. این تحقیق در قالب سه تیمار و پنج تکرار در اراضی شیب دار به مدت پنج سال اجرا شد. برای این منظور عرصه ای با شیب حدود 20% انتخاب شد. سامانه های سطوح آبگیر، شامل تیمار زمین تمیز شده با استفاده از فیلتر در چاله نهال، تیمار سامانه سطوح آبگیر نیمه عایق با استفاده از فیلتر در چاله نهال و شاهد طبق عرف محل اجرا شدند. هر سال پارامترهای ارتفاع، تاج پوشش اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که در مجموع تیمار با سامانه نیمه عایق مطلوب تر از سایر تیمارها عمل کرده است. علت آن تاثیر مقدار بارندگی فصل بهار بر روی تیمارهای فیلتردار و سامانه های نیمه عایق و فیلتردار است.