مقایسه نوع الگودهی (خود الگودهی؛ الگوی ماهر) بر خودکارآمدی و یادگیری پرتاب دارت

یادگیری مشاهده ای فرآیندی است که در آن افراد از طریق ادراک بینایی، اطلاعات لازم برای یادگیری مهارت را کسب می کنند. پژوهش های متعدد در این رابطه نشان داده اند که استفاده از شیوه های الگودهی، روشی تاثیرگذار برای انتقال اطلاعات مهم به فراگیران است. همچنین با توجه به نظریه خودکارآمدی، خودکارآمدی بالا نیز می تواند از جمله عوامل موثر بر عملکرد افراد در نظر گرفته شود. هدف این پژوهش کاربردی که به شیوه نیمه تجربی انجام پذیرفت بررسی تاثیر نوع الگودهی مشاهده ای (خودالگودهی، الگوی ماهر) بر باورهای خودکارآمدی و یادگیری مهارت حرکتی پرتاب دارت می باشد. تعداد 30 شرکت کننده به عنوان نمونه آماری به صورت تصادفی ساده در سه گروه خودالگودهی، الگوی ماهر و کنترل قرار گرفتند. مقیاس خودکارآمدی و آزمون پرتاب دارت به عنوان پیش آزمون و پس آزمون از آزمودنی ها به عمل آمد. سپس شرکت کنندگان بر اساس گروهی که در آن قرار داشتند به مدت شش جلسه به تمرین پرداختند. در جلسه آخر تمرین از هر آزمودنی تعداد ده کوشش پرتاب دارت گرفته شد و مقیاس خود کارامدی نیز اندازه گیری شد. به منظور آزمون فرضیه های تحقیق از تحلیل کواریانس و آزمون تعقیبی LSD استفاده شد. تفاوت معنی داری بین گروه های خودالگودهی و الگوی ماهر در خودکارآمدی و نیز آزمون پرتاب دارت مشاهده نشد (05/0<p). به طور کلی مشاهده، الگودهی یک ابزار یادگیری قدرتمند است که می تواند به راحتی در دسترس فرد قرار گیرد و همچنین به حداقل تجهیزات ممکن نیز نیازمند می باشد.