نقد دیدگاه مستشرقان درباره منبع و مصدر قرآن (با رویکرد دیدگاه آیت الله جوادی آملی)

دلایل عقلی و نقلی فراوانی وجود دارد که منبع و مصدر قرآن کریم، وحی الهی است و سیره تمام مسلمانان بر این موضوع دلالت دارد. موضوع منبع و مصدر قرآن از موضوعاتی است که مستشرقان به آن ورود پیدا کردند. برخی از آنان با مشاهده دلایل و بررسی محتوای قرآن، وحیانی بودن آن را پذیرفتند؛ اما بسیاری از آنان مانند گلدزیهر، بلاشر، سیدرسکی، گیت و... وحیانی بودن الفاظ قرآن را برنمی تابند و نظرات مختلفی را در این زمینه طرح کرده اند. این پژوهش به روش تحلیلی- توصیفی و با رویکرد انتقادی در پی آن است که با تکیه بر بیانات آیت الله جوادی آملی، شبهات مطرح شده ی مستشرقان، پیرامون منبع و مصدر قرآن را مورد بررسی و نقد قرار دهد. نتایج تحقیق نشان می دهد، بر اساس دیدگاه آیت الله جوادی آملی که منشا قرآن را وحی الهی می دانند، هیچ کدام از دیدگاه های مستشرقان درباره مصدر قرآن مورد قبول نیست و با دلایل محکم عقلی، نقلی (آیات و روایات) و تاریخی در تعارض است. به نظر می رسد ریشه اصلی چنین نگرشی، غیرعقلانی بوده و همراه با تعصب به قرآن و اسلام است؛ از این رو هیچ یک از اشکالات آ ن ها، راه صحیح علمی و تحقیقی را نپیموده و در هیچ موردی، دلیل قابل قبول و مستند تاریخی که بتواند مدعایشان را اثبات کند، ارایه نکرده اند