واکاوی عوامل تسهیل گر کاربرد مدرسه در خانه ترکیبی در نظام آموزشی ایران: رویکردی نوین در آموزش دانش آموزان تیزهوش

یکی از پدیده های نوین آموزشی در سطح جهانی برای دانش آموزان تیزهوش، مدرسه در خانه ترکیبی می باشد که بر افزایش مشارکت والدین در آموزش تاکید دارد. پژوهش حاضر با هدف واکاوی عوامل تسهیل گر کاربرد مدل مدرسه در خانه ترکیبی در نظام آموزشی ایران و به منظور ارایه رویکردی نوین در آموزش دانش آموزان تیزهوش انجام شد.

این پژوهش از نظر هدف، اکتشافی و از نوع کیفی است که از روش نظریه پردازی داده بنیاد استفاده شده است. حوزه این پژوهش شامل تمام کتاب ها و مقالات (2021-1990) مرتبط با مشارکت والدین در آموزش و مدل مدرسه در خانه بود. مشارکت کنندگان در این پژوهش 10 نفر از متخصصان حوزه روان شناسی و علوم تربیتی در شهر اصفهان در سال 1401 بودند که به روش نمونه گیری هدفمند و نظری انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از روش سندکاوی و مصاحبه نیمه ساختار یافته استفاده شد. تحلیل داده ها بر اساس الگوی اشتراوس و کوربین (1998) و سه مرحله کد گذاری باز، کد گذاری محوری و کد گذاری انتخابی انجام شد. در زمینه قابلیت اعتبار از روش تطبیق اعضا و کثرت گرایی استفاده شد و در زمینه قابلیت تایید، مرور و بازخورد همتایان به کار برده شد.

نتایج پژوهش نشان دهنده 64 مفهوم پایه، 13 مقوله محوری و 3 مقوله انتخابی تحت عنوان مسیولیت مشترک و اعتماد والدین، مسیولیت مشترک و اعتماد دانش آموز و مسیولیت مشترک و اعتماد معلم و مدرسه است که در قالب عوامل تسهیل گر سازمان یافت. با توجه به عوامل تسهیل گر مدل مدرسه در خانه ترکیبی، توجه به این رویکرد آموزشی و استفاده از آن برای دانش آموزان تیزهوش در نظام آموزشی متمرکز کشور ایران پیشنهاد می گردد.