اثربخشی درمان راه حل محور بر افزایش سازگاری اجتماعی و کاهش افسردگی بالینی زنان سالمند شهر کرمانشاه

سالمندی یکی از مهم ترین دوران زندگی بشر است که نیازمند توجه بسیاری است تا از هرگونه اختلال و چالش روحی و روانی جلوگیری گردد . دو چالش مهم در این دوره عدم سازگاری اجتماعی و افزایش افسردگی می باشد . بنابراین هدف این پژوهش بررسی اثربخشی درمان راه حل محور بر افزایش سازگاری اجتماعی و کاهش افسردگی بالینی زنان سالمند شهر کرمانشاه بود . این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون_پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری (2 ماه بعد از پس آزمون) بود؛ جامعه آماری تمامی زنان سالمند (60 سال و بیشتر) در شهر کرمانشاه با افسردگی بالینی و ناسازگاری اجتماعی و در سال 1399-1400 بودند . روش نمونه گیری به صورت در دسترس بود؛ بنابراین با توجه به جدول کرسجی و مورگان تعداد 381 نفر انتخاب شدند. شرکت کنندگان پرسشنامه های سازگاری اجتماعی بل و افسردگی سالمندان یسویج و همکاران را تکمیل کردند. نمونه مورد مطالعه شامل 30 نفر بر اساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب ، و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارش شدند . گروه آزمایش 8 جلسه مداخله راه حل محور را به صورت دو بار در هفته دریافت کرد و گروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نکرد . در نهایت ، داده های جمع آوری شده در دو سطح آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس تک متغیری) با استفاده نرم افزار SPSS نسخه 26 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت . یافته ها نشان داد که رویکرد راه حل محور در مرحله پس آزمون و پیگیری نسبت به پیش آزمون بر افزایش سازگاری اجتماعی و کاهش افسردگی بالینی سالمندان مورد آزمون تاثیرگذار بوده است (01/0>P) . نتایج حاکی از آن است که استفاده از رویکرد راه حل محور روشی کارآمد و کاربردی در جهت بهبود سازگاری اجتماعی و کاهش افسردگی بالینی در زنان سالمند به شمار می آید و استفاده از این روش در دیگر اختلال های روحی و روانی زنان سالمند توصیه می شود .