ارزیابی ایمونوهیستوشیمی بیان GDNF و کروموگرانین A در ضایعات سطحی و گرانولوماتوز ناحیه غده ای معده اسب

معده اسب از دو بخش مجزای غیر غده ای و غده ای تشکیل شده است. با وجود بروز بیشتر ضایعات در ناحیه غیر غددی، هر دو قسمت معده مستعد ضایعات هستند. چهل و یک اسب دورگه بومی شامل 24 اسب نر و 17 مادیان در طول پنج سال مورد بررسی قرار گرفتند. در مجموع، 27 اسب (65.85٪) که نمونه برداری شدند، ضایعاتی از جمله زخم سطحی یا گرانولوم یا هر دو در ناحیه غدد معده داشتند. بروز ضایعات سطحی و گرانولوماتوز معده، با سن و جنس اسب و فصل نمونه برداری ارتباط معنی داری نداشت (0.05<P). علاوه بر این، انگل های Gastrophilus و Habronema به ترتیب عامل اصلی ضایعات سطحی و گرانولوماتوز معده بودند. در مقاطع بافتی رنگ آمیزی شده با روش پریودیک اسید شیف، شدت التهاب در ضایعات گرانولوماتوز در مقایسه با ضایعات سطحی بیشتر و از نظر آماری معنی دار بود (0.05>P). ایمونوهیستوشیمی نشان دهنده بیان منفی GDNF در ضایعات معده نشان داد، در حالی که در معده طبیعی، بیان آن بطور نسبی مثبت بود. جالب توجه است که بر اساس شمارش سلول ها و ارزیابی شدت بیان، بیان کروموگرانین A در سلول های غدد نورواندوکرین با افزایش شدت و عمق ضایعات ارتباط معنی داری داشت (0.05>P). نتایج این مطالعه نشان داد که فاکتور نوروتروفیک مشتق از رده سلولی گلیال بر پاتوژنز ضایعات معده اسب تاثیری ندارد و در عین حال نقش افزایش سلول های نوروآندوکرین غدد معده را در پیشرفت ضایعه تایید می کند. علاوه بر این، افزایش بیان پروتیین های Ki67 و p53 در ضایعات گرانولوماتوز در مقایسه با سایر گروه ها ممکن است با تکثیر و فرآیند کنترل سلول ها در اقدامات مربوط به تشکیل و بهبود ضایعه مرتبط باشد.