بررسی و تحلیل عناصر داستانی رمان تنگسیر صادق چوبک براساس مولفه های کلاسیک و نوین داستان نویسی

رمان مدرن شکل نوینی از نوشتار است که همواره در پی یافتن احساسات، تاثرات روحی مبهم و فرار انسان ها و سپس انتقال آن ها از زاویه دید عینی و بی طرفانه ای که نه به روایت گر و نه به خواننده تعلق دارد. نوشتاری که شفافیت، تبیین ارزش ها، اصول دستور سنتی، توصیف های انسان مدارانه، سیاست و... از ساحت آن رخت بربسته باشد. عواملی مانند عدم قطعیت، نبود روابط علی معلولی، ارایه موضوعات جدید، آشنایی زدایی از مفاهیم سنتی متن، ابهام و پیچیده گویی، حضور جدی خواننده مولفه هایی است که در ساختار و ساختمان این فرم ادبی نوین وجود دارد که تعدادی از این مولفه ها قابل مقایسه در رمان تنگسیر صادق چوبک است. به نوعی زبان و نوشتار چوبک در تنگسیر به قصد مفهوم سازی جدید است که رویکردی آمیخته دارد تا اصالت زبان سنتی را به چالش بکشد. فرم و تکنیک های منحصر به فرد چوبک در تنگسیر اعم از زمان ترکیبی، پیرنگ خطی و گسسته، شروع چند ابزاری، فرجامی بسته، شخصیت های تحول یافته ، ارایه مفهوم جدید، گفت وگوهای تک نفره مولفه هایی است که می توان آن را در دو ساختمان کلاسیک و نوین داستان نویسی مقایسه کرد. هدف این پژوهش بررسی و تحلیل مولفه های رمان مدرن و کلاسیک در تنگسیر صادق چوبک به روش توصیفی- تحلیلی و به شیوه کتابخانه ای است. یافته های پژوهش نشان می دهد چوبک نویسنده ای نوگراست چون با تاثیر از ادبیات نوین جهان و نبوغ ذاتی خویش توانسته است فرم جدیدی از نوشتار را  ارایه دهد که تا آن زمان مسبوق به سابقه نیست.  هم چنین یافته های پژوهش نشان می دهد چوبک در رمان تنگسیر گاهی از زمان ترکیبی بهره جسته و  آن را به سیلان ذهن نزدیک کرده است که شیوه ای کاملا جدید است و حتی سعی بر آن داشته است که پیرنگ خطی را در بخش هایی از رمان شکسته و آن را به صورت گسسته و هنری ارایه نماید.