نقش اقامتگاه های بوم گردی در توسعه و رونق گردشگری غذا در ایران(مطالعه موردی:ماسوله در استان گیلان)

مکان هایی چون اقامتگاه های بوم گردی و سنتی در بافت تاریخی شهرهای ایران، ازجمله ظرفیت های تازه گردشگری برای انتقال میراث فرهنگ غذا هستند. این مکان ها در انتقال تجربه فرهنگی بومی نقش مهمی ایفا می کنند و ارایه خدمات گردشگری در آنها برای دست یابی به این هدف، به شرایط و ضوابط ویژه ای نیاز دارد. خدمات ارایه غذا ازجمله مهمترین این خدمات است که از سوی نهاد های ذیربط برای آن ضوابط و ویژگی های معینی طراحی نشده است. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر اقامتگاه های بوم گردی بر روی گردشگری غذا در شهر ماسوله می باشد. از این رو، در این پژوهش از مجموعه ای از روش های گردآوری اطلاعات که هدف آن ها توصیف و تحلیل بوده، بهره برده شده است. پرسشنامه محقق ساخته مبتنی بر پژوهش های پیشین در دو بخش طراحی شد. بخش اول سوالات جمعیت شناختی پاسخگویان از قبیل: سن و جنس و تحصیلات و... را در بر می گرفت. بخش دوم و اصلی پرسشنامه به سوالاتی مبتنی بر شاخصهای اصلی (در طیف پنج گزینه ای لیکرت) اختصاص یافت. با استفاده از تکنیک دیمیتل به بررسی مدل مفهومی تحقیق پرداخته شده است. آزمون همبستگی شاخص ها با یکدیگر نشان می دهد بین کمیت اقامت گاه ها بوم گردی و کیفیت اقامت گاه های بوم گردی رابطه منفی وجود دارد. بین کمیت اقامت گاه ها بوم گردی و توسعه گردشگری غذا رابطه مثبت 004/0 با ضریب 005/0 برقرار است. بین کیفیت اقامت گاه های بوم گردی و توسعه گردشگری نیز رابطه مثبت 145/0 با ضریب 000/0 وجود دارد.