روش شناسی تحلیل و طبقه بندی بناهای عمومی معماری معاصر ایران از سال 1320 تا 1357 ه.ش.

بیان مسئله:

 معماری معاصر ایران از موضوعاتی است که کمتر به صورت دقیق و تحلیلی موردبررسی قرارگرفته است و جایگاه خالی آن در دانش معماری ایران به خوبی قابل مشاهده است. با نگاهی به این نوع معماری و بررسی آثار شاخص این دوران، به وجود عناصر و مولفه های مشترکی دست می یابیم که نشان از جریانی ویژه دارد. جریانی خاص در تاریخ معماری ایران که از هرگونه رویکرد وابسته به معماری غرب مستقل است.

سوال تحقیق:

 سوال اصلی تحقیق عبارت است از: چگونه می توان بناهای عمومی معماری معاصر ایران را در سال های 1357-1320 ه.ش. طبقه بندی کرد؟ معماری بناهای عمومی ایران باید دارای چه شاخصه ها و الگوهای معماری برای طبقه بندی باشند؟ چه گرایش ها و سبک هایی، عمده معماری سال های 1320 تا 1357 ه.ش. را شامل می شود؟

اهداف تحقیق

هدف این پژوهش نگاهی جامع بر بناهای عمومی معماری معاصر ایران در فاصله زمانی سال های 1357-1320 ه.ش. بوده تا علاوه بر یافتن الگو و شاخصه های معماری این دوران، به شناخت و پردازش اندیشه های معماران آن ها و درنهایت در راستای ارایه ی روش طبقه بندی بدیعی از این آثار در پاسخ به این پرسش اصلی بپردازد که چگونه می توان ازلحاظ شاخصه ها و الگوهای معماری ایران و کاربست گرایش های مختلف، بناهای عمومی معماری معاصر ایران بین سال های 1320-1357 را طبقه بندی کرد؟ تحقیق با این فرضیه که با کاربست مولفه هایی اعم از شاخصه های بارز معماری و همچنین سبک و گرایش های فکری حاکم به طبقه بندی بناهای عمومی 1320 تا سال 1375 دست یابد.

روش تحقیق:

 بر این اساس در این مقاله که از نوع کیفی و کاربردی است داده ها بر پایه ی مشاهدات میدانی و شیوه اسنادی و تحلیل محتوایی گردآوری شده و پس از سازماندهی داده ها، در مرحله ارزیابی توصیف، تحلیل و سنجش داده انجام گرفته و اطلاعات حاصل از آن ها در قالب جداول توصیفی و تصویری تنظیم و از طریق استدلال منطقی یافته های پژوهش به دست آمده است.

مهم ترین یافته ها و نتیجه گیری تحقیق:

 با استناد به یافته های این تحقیق می توان گرایش کلی معماری بناهای عمومی معاصر ایران را شناسایی و آن ها را در سه دسته عمده: 1- معماری مدرن ایرانی 2- معماری سبک بین الملل 3- معماری بوم گرای ایرانی، طبقه بندی کرد.