مقایسه تعیین مقدار TNF-a به دو روش Immunoassay و bioassay در پلاکتهای متراکم

عامل نکروز دهنده تومور (TNF-?) یک واسطه التهابی مهم در پاسخ های التهابی است و در بروز واکنشهای غیر همولیتیک تب زا (Febrile Non-Heamolytic Transfusion Reactions = FNHTRs) پس از تزریق پلاکتهای متراکم نقش ایفا می کند. تصور می شود لکوسیتهای باقیمانده منبع ابن سایتوکائین هستند لذا غیرفعال کردن یا کاهش تعداد آنها در کاهش این سایتوکائین موثر میباشند. باتوجه به اختلاف روش های متعدد اندازه گیری TNF-?، هدف این مطالعه مقایسه تعیین TNF-? در مایع روئی پلاکتهای متراکم (Platelet Concentrates = PCs) به دو روش Immunoassay (سنجش ایمنی) و Bioassay (سنجش زیستی) میباشد.
غلظت TNF-? با دو روش ELISA (سنجش ایمنی) و تجزیه سلولی (Cell Lysis) رده L929 (سنجش زیستی) در مایع روئی پلاکتهای متراکم تهیه شده بروش پلاسمای غنی از پلاکت (Pletelet Rich Plasma = PRP) از اهدا کننده منفرد اندازه گیری شد. پلاکتهای متراکم در 4 گروه تقسیم شدند:1-پلاکتهای متراکم صاف نشده (un flitered) و اشعه ندیده (n= 13) 2-پلاکتهای متراکم صاف نشده و اشعه دیده یا (n= 16)? -irradiated)3-پلاکتهای متراکم صاف شده و اشعه ندیده (n= 14) 4-پلاکتهای متراکم صاف شده و اشعه دیده (n= 11) مقدار TNF-? اندازه گیری شده بروش (ELISA) در نمونه های صاف نشده و اشعه ندیده طی دوره نگهداری افزایش می یابد، اما در مورد نمونه های تحت تابش اشعه گاما و صاف شده صادق نمی باشد. در مقایسه با نمونه های صاف نشده، تابش اشعه و عبور از صافی (filtration) قبل از دوره نگهداری، از افزایش TNF-? در روز ELISA و سنجش زیستی وجود ندارد.
نتیجه گیری و توصیه ها: قبلا نیز گزارش شده اسن که در صورت اندازه گیری TNF-?در مایعات بیولوژیک بوسیله سنجش ایمنی و سنجش زیستی نتایج کمی مختلفی حاصل می شود. تصور می شود این اختلاف به حضور اشکال آنتی ژنتیک مختلف (نظیر شکل مونومر یا مجموعه TNF-? با پذیرنده های محلول) مربوط می باشد که بوسیله سنجش زیستی غیرقابل تشخیص هستند.