توسعه مدلهای ورشکستگی غیرقطعی جهت برداشت عادلانه آب زیرزمینی دشت دامغان

در دهه های گذشته رشد روزافزون جمعیت و سپس افزایش تقاضای آب موجب برداشت بیش از حد آب به ویژه از منابع آب زیرزمینی شده است.کمبود آب به همراه عدم مدیریت مناسب آن باعث ایجاد مشکلات و اختلافات بین ذینفعان می شود که در اکثر این تنش ها،موارد مقدار نیاز و تقاضای آب ذینفعان یک حوضه آبریز از میزان آب در دسترس بیشتر است.لذا مدیریت آب زیرزمینی و برداشت ها باید طوری باشد که علاوه بر رفع نیاز مصرف کنندگان به صورت عادلانه،پایداری آبخوان نیز مورد توجه قرار گیرد.به همین منظور از نظریه ورشکستگی که یکی از رویکردهای تیوری بازی همکارانه می باشد،جهت تخصیص آب بین ذینفعان استفاده شده است.روش های ورشکستگی شامل ورشکستگی نسبی(P)،ورشکستگی مقید به سود یکسان (CEA)،ورشکستگی مقید به ضرر یکسان (CEL)،تالمود (TAL)،پینایل (PIN) و ورشکستگی نسبی تعدیل شده (AP) میباشد منطقه مورد مطالعه دشت دامغان در استان سمنان می باشد.نیاز آبی سالانه این منطقه حدود 110میلیون متر مکعب و برداشت سالانه آب از سفره آب زیرزمینی حدود 87 میلیون متر مکعب است.در این مطالعه 10ذینفع از بخشهای کشاورزی، صنعتی و شرب در نظر گرفته شده است. نتایج بدست آمده توسط شاخصهای ارزیابی اکثریت آرا، پایداری در رفتار، تراز آب زیرزمینی با در نظر گرفتن عدم قطعیت و ادغام شاخص های قبل به عنوان نوآوری مقاله، بررسی شده است.طبق نتایج بدست آمده روش CELبا پایداری در رفتار یکسان در بین ذینفعان، تراز آب زیرزمینی بالا و بالاترین شاخص β بهترین روش انتخاب می شود. در نهایت استفاده از این روش به تعدیل منصفانه پروانه های برداشت آب زیرزمینی دشت دامغان کمک می کند.