بررسی اثر افزودن نانوذره های کیتوسان و داروی سدیم دیکلوفناک در پوشش تسکین درد ژلاتین/ پلی وینیل الکل

پوشش دهنده های معرفی شده در پژوهش حاضر دارای برتری هایی از جمله سازگاری با پوست، زیست تخریب پذیری و امکان رهایش کنترل شده دارو هستند. ژلاتین و پلی وینیل الکل به عنوان بستر اصلی پوشش دهنده و نانوکیتوسان به عنوان عامل بهبود دهنده ویژگی های فیزیکی و مکانیکی و کنترل کننده رهایش دارو در نظر گرفته شد، همچنین به منظور تسکین درد داروی سدیم دیکلوفناک درون بستر پلیمری بارگذاری شد. وزن کل دو پلیمر در 100 میلی لیتر محلول 5 گرم در نظر گرفته شد. نمونه های گوناگون شامل نسبت های وزنی ژلاتین به پلی وینیل الکل 1/0، 25/0، 5/0، 1، 5/1، 3 و 5/4 ساخته شد. مشخصات ظاهری نمونه شامل نسبت وزنی ژلاتین به پلی وینیل الکل 3، نسبت به نمونه های دیگر بهتر بود بنابراین این نسبت برای دو پلیمر در نظر گرفته شد. در ادامه درصدهای گوناگون نانوکیتوسان به بستر پلیمری اضافه شد. نتیجه های آزمون استحکام کششی مشخص ساخت که بیشترین استحکام در حضور 1% وزنی نانوکیتوسان به دست می آید. سپس مقادیر گوناگون دارو به نمونه ژلاتین/پلی وینیل الکل/ نانو کیتوسان اضافه شد و ویژگی های گوناگون نمونه ها با استفاده از آزمون های گوناگون شامل استحکام کششی، آزمون پراکندگی نور دینامیکی، رهایش، میکروسکوپ الکترونی روبشی، تورم، تخریب پذیری، آزمون تخریب گرمایی  مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه ها نشان داد که برهم کنش مناسب ابین اجزا و نیز توزیع مناسب نانوذره های درون نمونه ها ایجاد شده است. همچنین حضور نانوکیتوسان منجر به بهبود ویژگی های گرمایی نمونه ها شده است. اندازه گیری میزان رهایش دارو در نمونه ها طی مدت زمان 8 ساعت مشخص ساخت که راندمان بارگذاری میزان داروی بهینه بالای 95% است،  میزان رهایش در زمان های اول با سرعت بیش تری بوده است. یافته های این پژوهش اثبات می کند که ترکیب ژلاتین/پلی وینیل الکل/نانوکتیوسان/داروی دیکلوفناک سدیم قابلیت استفاده به عنوان تسکین دهنده پوستی را دارد.