بررسی آزمایشگاهی جذب سطحی ترکیب های گوگردی از نمونه سوخت بنزینی ساختگی توسط جاذب زئولیتی NaY اصلاح شده

ظرفیت جذب و گزینش پذیری دو چالش اساسی می باشند که گوگردزدایی جذبی با آن روبه رو است. یکی از راه های غلبه بر این چالش ها، استفاده از زیولیت های مزوحفره می باشد. در این پژوهش، اثرهای مزوحفره شدن بر عملکرد گوگردزدایی جذبی با جاذب زیولیت NaY مورد بررسی قرار گرفت. به منظور بهینه سازی پارامترها، عملیات سیلیس زدایی با مخلوطی از محلول سدیم هیدروکسید (NaOH) و تتراپروپیل آمونیوم هیدروکسید (TPAOH) در دمای محیط با نسبت های 75/0، 5/0، 25/0، 0  R=TPAOH/(TPAOH+NaOH) = انجام شد. برای تعیین مشخصه های جاذب ها از آنالیزهای XRD، BET، FE-SEM و FT-IR استفاده شد. نتیجه ها نشان داد جاذب ATY (0.5M)-0.25R با مقدار m2/g 03/54 بالاترین مقدار سطح مزوحفره را دارد. در همین حال، عملکرد گوگردزدایی جذبی در یک راکتور ناپیوسته با به کارگیری نمونه سوخت های بنزینی گوناگون دارای ترکیب های گوگردی تیوفن و دی بنزوتیوفن آزمایش شد. نتیجه ها نشان داد که نسبت های گوناگون محلول NaOH/TPAOH نقش مهمی در جذب ترکیب های گوگردی بازی می کنند. همچنین به منظور افزایش ظرفیت جذب، یون فلزی Cu روی جاذب های زیولیت مادر و ATY (0.5M)-0.25R  تلقیح شد. مشخص شد با تلقیح یون فلزی Cu، ظرفیت جذب جاذب ها افزایش می یابد به گونه ای که جاذب Cu - 0.25R با مقدار 28/18 و mg S/g 83/21 به ترتیب بالاترین ظرفیت جذب ترکیب های گوگردی تیوفن و دی بنزوتیوفن را دارد. در همین راستا، تاثیر دما بر روی جاذب Cu - 0.25R در جذب ترکیب گوگردی تیوفن مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه ها نشان داد با افزایش دما میزان جذب تیوفن افزایش می یابد و در دمای 50 درجه سلسیوس به بیش ترین میزان خود می رسد. مطالعه های ترمودینامیکی نشان داد فرایند جذب گرماگیر است. مدل های سینیتیک جذب ترکیب های گوگردی از معادله شبه مرتبه دوم پیروی کرد. هم دما جذب به خوبی بر معادله هم دمای لانگمویر منطبق شد و ظرفیت جذب بیشینه آن برای ترکیب گوگردی تیوفن و دی بنزوتیوفن به ترتیب 38/18 و mg/g 43/23 به دست آمد.