نقش دهیاری ها در توسعه کالبدی- فضایی نواحی روستایی موردی: روستاهای بخش مرکزی علی آباد کتول

امروزه توسعه پایدار روستایی به عنوان کلیدی ترین راهبرد توسعه در راستای بهبود اوضاع اقتصادی، اجتماعی و حفظ محیط زیست مورد توجه برنامه ریزان قرار گرفته است. هدف کلی پژوهش حاضر بررسی نقش دهیاران در توسعه کالبدی فضایی نواحی روستایی در بخش مرکزی شهرستان علی آباد کتول می باشد. روش تحقیق توصیفی - تحلیلی و پیمایشی با هدف کاربردی می باشد. جامعه آماری مورد مطالعه 3591 خانوار روستایی بوده که 350 نفر از آنان به عنوان جامعه نمونه بر اساس فرمول کوکران انتخاب شدند. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق آزمون های ویلکاکسون، مک نمار، فریدمن، کای اسکویر، فای / کرامر، مان وایتنی و آزمون T مستقل در محیط نرم افزاری SPSS انجام شده است. نتایج آزمون مان وایتنی نشان داد که اگرچه در برخی از گویه ها از قبیل تغییر کاربری زراعی به دامداری و دامداری به مسکونی و خدماتی از قبیل گرمابه عمومی و کشتارگاه دام و ایجاد ایستگاه آتش نشانی تفاوت معناداری بین «روستاهای با فعالیت بیش از یک دهه و روستاهای دارای دهیاری جدیدالتاسیس» وجود نداشته است، اما بین دهیاری و توسعه شاخص های اقتصادی رابطه معنادار تا سطح اطمینان 99 درصد وجود دارد و دهیاری ها نقش مثبتی در توسعه اقتصادی روستاها ایفا کرده اند. همچنین ارتقای کیفی زیستی در نتیجه بهبود معیشت بعد از تاسیس دهیاری رابطه معنادار و 99 درصدی را تبیین می نماید. از اینرو تشویق و ترغیب دهیاری ها در راستای بهبود عملکرد و به تبع آن تثبیت جمعیت روستاییان در روستا و یا کاهش مهاجرت به منظور استفاده بهینه از ظرفیت های موجود و بهبود کالبدی - فضایی روستا امری ضروری و اجتناب ناپذیر می باشد.