اثر تمرین هوازی بر عملکرد سیستم رنین-آنژیوتانسین موضعی و مسیر گلوکونئوژنز در بافت کبد موش های دیابتی نوع 2

یکی از سیستم های فیزیولوژیک مهم و موثر در پاتوژنز دیابت نوع 2، سیستم رنین-آنژیوتانسین موضعی است. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر تمرین هوازی بر عملکرد سیستم رنین-آنژیوتانسین موضعی و مسیر گلوکونیوژنز در بافت کبد موش های دیابت نوع 2 بود.

18 موش به مدت 8 هفته از رژیم غذایی پرچرب (HFD) استفاده کردند، سپس با استفاده از تزریق تک دوز استرپتوزوتوسین و HFD به مدت 4 هفته، به دیابت نوع 2 مبتلا شدند. پس از القای دیابت نوع 2، موش ها به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: 1. گروه دیابت-بی تمرین، 2. گروه دیابت-تمرین. موش های گروه تمرین، 5 روز/هفته، 45 دقیقه/جلسه به مدت 8 هفته بر روی تردمیل با سرعت متوسط 20 متر در دقیقه تمرین کردند. خون گیری از موش ها انجام شد و بافت کبد برای بررسی بیان ژن های آنژیوتانسین II، فسفوانول پیروات کربوکسی کیناز (PEPCK)، گیرندهAt1 و گیرنده Mass، استخراج و در نیتروژن مایع فریزر شد.

مصرف HFD و تزریق استرپتوزوتوسین، سبب افزایش گلوکز خون موش ها شد (0/001=P). آزمون آنالیز واریانس یک طرفه نشان داد که 8 هفته تمرین هوازی سبب کاهش معناداری در بیان ژن آنژیوتانسین  II(0/001=P)، Pepck (0/003=P)، گیرنده At1 (0/001=P) و میزان گلوکز خون (0/002=P) در موش های دیابت-تمرین نسبت به گروه دیابت-بی تمرین شد. همچنین تمرین هوازی منجر به افزایش معنادار در بیان گیرنده Mass (0/001=P) در موش های دیابت-تمرین نسبت به گروه دیابت-بی تمرین شد.

هشت هفته تمرین هوازی از طریق کاهش ژن آنژیوتانسین II، بیان گیرنده At1، مهار گلوکونیوژنز کبدی و افزایش فعالیت گیرنده Mass، می تواند سبب بهبود حساسیت به انسولین و بیماری دیابت نوع 2 شود.