مسئولیت مدنی ناشی از توریسم درمانی

از بیمارانی که جهت معالجه کشور دیگری را برمی گزینند تحت عنوان توریسم درمانی یاد می شود. در سال های گذشته توریسم درمانی از سیری صعودی برخوردار بوده است. به لحاظ اقتصادی، توریسم درمانی منبع مالی خوبی محسوب می شود. از این رو هر کشوری جهت جذب توریسم درمانی اقدام به ارتقای زیرساخت های پزشکی خود می کند. در مقاله حاضر هدف بیان مسولیت هایی است که در خصوص توریسم درمانی وجود دارد.

شیوه انجام پژوهش پیش رو توصیفی تحلیلی بوده و منابع کتابخانه ای جهت جمع آوری داده ها مورد استفاده قرار گرفته اند.
ملاحظات اخلاقی: در مقاله حاضر اصول صداقت، امانتداری و اصالت متون مراعات گردیده است.

یافته ها بیانگر آنند که در قانون ایران مقوله توریسم درمانی با خلاهایی رو به رو می باشد، در صورتی که هر کشوری که به توسعه زیرساخت ها روی می آورد بایستی در مسیر قانونگذاری هم نگرانی های موجود توریسم درمانی را برطرف کند.

توریسم درمانی نیز همچون همه افراد در داخل کشور می تواند از خدمات پزشکی منتفع گردد. در مورد توریسم درمانی، کادر پزشکی و بیمارستان مهم ترین نقش را بازی می کنند. در پژوهش حاضر مسیولیت بیمارستان و پزشک تشریح می گردد، آن ها تعهداتی در قبال تمام بیمارها دارند که توریسم ها نیز از آن بهره مند هستند. در صورتی که بیمارستان یا یکی از پزشکان کوتاهی نمایند، بایستی ضرر و زیان ناشی از عمل خود را جبران نمایند. با عنایت به سیر صعودی اعمال مخاطره آمیزی که کادر درمان در بیمارستان ها برای افراد به وجود می آورند، اصول و مبانی مسیولیت مدنی به این سمت و سو تمایل یافته که ضمن اخذ راهکارهایی مناسب، کادر درمان و یا بیمارستان ها به موجب اضراری که ممکن است متوجه بیماران شود، به عنوان مسیول محسوب گردند. در جهت مسیولیت ها می توان از ماده 12 قانون مسیولیت مدنی وحدت ملاک گرفت و کادر درمان را در برابر توریسم درمانی مسیول دانست.