واکاوی مقایسه ای خاطره نگاشت های«من زنده ام» و «از آن هجده ماه و هفت روز» از دیدگاه مکتب رئالیسم

مکتب ریالیسم، یکی از مکتب های قرن نوزدهم است که با تغییر اصولی در داستان، تحولاتی را در بنیان داستاننویسی جهان پدید آورد.، ریالیسم، برخلاف مکتب های کلاسیسم و رمانتیسم، انسان را موجودی اجتماعی می پندارد و به بررسی پیوند رابطه انسان و جامعه می پردازد. نویسنده ریالیست با زبان ساده و غیرمجازی، به توصیف و روایت زندگی شخصیت های تجسمی، نوعی و تاثیر تقابل انسان و محیط می پردازد. این پژوهش با استفاده از منابع کتابخانه ای و به روش توصیفی ناظر بر مولفه های ریالیستی به تحلیل دو خاطره نگاشت« من زنده ام» و «از آن هجده ماه و هفت روز« پرداخته است. شخصیت های این دو اثر گاهی ویژگی های مشترک با قشر خاصی دارند که آن ها را به شخصیتی نوعی و تیپیک تبدیل می کند. در روایت «از آن هجده ماه هفت روز»، راوی با انتخاب نام خانوادگی دزفولی؛ به آن ها شخصیت تیپیک و نوعی بخشیده است. زبان در هر دو روایت، ساده و به گفتار عامیانه نزدیک است؛ با این تفاوت که عنصر زبان و لهجه که جزیی از فرهنگ یک منطقه است در «از آن هجده ماه و هفت روز» بیشتر مشاهده می شود. آباد در کنار زبان ساده، از زبان مجازی و استعاری نیز بهره برده است. زبان استعاری او در برخی کلمات به گونه ساده و عاری از هرنوع پیچیدگی جلوه گر است. آباد و دینوی-زاده، مسایل اجتماعی و تضادهای کنش های مردم را در زمان جنگ به تصویر کشیده اند. بررسی این دو اثر و تطبیق آن با عناصر مکتب ریالیسم، نشان می دهد این دو اثر در زمره آثار مکتب ریالیستی قرار می گیرند.