انتخاب بهینه سیستم حمل و نقل همگانی شهری با رویکرد مهندسی ارزش (مطالعه موردی: شهر تهران)

امروزه ازدیاد جمعیت شهری و توسعه و گسترش شهرها، سبب افزایش تعداد و مدت زمان سفرهای شهری شده است. بنابراین توسعه شبکه ها و سیستم های جدید در صنعت حمل و نقل جهت جلوگیری از ترافیک های سنگین، دسترسی نامطلوب شهروندان، آلودگی های زیست محیطی و... در کلان شهری همانند تهران، امری اجتناب ناپذیر است. از اینرو در این تحقیق با مطالعه و بررسی پارامترهای موثر بر انتخاب سیستم حمل و نقل همگانی شهری بهینه مبتنی بر مهندسی ارزش تلاش شده است، مناسب ترین سیستم حمل و نقل شهری جهت توسعه پایدار ارایه گردد. در راستای اولویت بندی بین سیستم های حمل و نقل همگانی شهری مبتنی بر مهندسی ارزش ابتدا با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی (AHP)، در مطالعه ای جامع شاخص هایی اصلی همچون مدیریتی، اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی شناسایی شدند. سپس معیارهای اصلی در 4 دسته کلی (معیارهای مدیریتی، اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی) و همچنین 14 شاخص فرعی (سطح 2) در قالب پرسشنامه ای توزیع شده در بین خبرگان و کارشناسان حوزه مربوطه، طبقه بندی شدند. جهت اولویت بندی و امتیار دهی به معیارهای مورد بررسی از روش تحلیلی سلسله مراتبی (AHP) در نرم افزار Expert Choice استفاده گردید. نتایج حاصل از تحلیل معیارهای اصلی و فرعی جهت انتخاب سیستم حمل و نقل همگانی شهری از میان سیستم های پرکاربرد جابجایی درون شهری همچون اتوبوس یا BRT، تاکسی یا ون، مترو یا قطار شهری و تاکسی های اینترنتی نشان داد که استفاده از مترو یا قطار شهری به عنوان کارامدترین و موثرترین سیستم حمل و نقل همگانی شهری مطرح می باشد.