بررسی اثر رزوواستاتین بر سلول های پیرامیدال هیپوکامپ و استرس اکسیداتیو در رت های نر آلزایمری

بیماری آلزایمر نوعی اختلال تخریب عصبی است که با تجمع پلاک های آمیلوییدی در نورون‫ها همراه است. افزایش کلسترول خون باعث افزایش رسوب این پروتیین ها و تحلیل حافظه می شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر رزوواستاتین به عنوان داروی کاهنده کلسترول در رت‫های آلزایمری، انجام پذیرفت.

در این مطالعه پژوهشی اصیل(تجربی)، حیوانات به گروه های کنترل، استرپتوزوتوسین (جهت القاء آلزایمر)، رزوواستاتین و رزوواستاتین همراه با استرپتوزوتوسین تقسیم شدند. در همه گروه ها سالین (μg/rat 1) و یا استرپتوزوتوسین (mg/kg 3) به صورت درون بطن مغزی تزریق شد. گاواژ سالین (ml/kg 1) یا رزوواستاتین (mg/kg 20 و 10) روزانه از یک روز قبل از کانول گذاری شروع و به مدت دو هفته ادامه یافت. در پایان دوره‫ی تیمار آزمون اجتنابی غیرفعال، تعداد نورون های سالم در ناحیه CA1 و اندازه‫گیری شاخص‎های استرس اکسیداتیو در سرم خون انجام شد.

استرپتوزوتوسین در مقایسه با گروه کنترل به‫طور معنی‫داری بازخوانی حافظه، تعداد نورون‏های سالم در ناحیه CA1، قدرت آنتی‎اکسیدانتی کل و سطح آنزیم سوپراکسید دیسموتاز را کاهش و میزان مالون‎دی‎آلدهید را افزایش داد (0/001P<). گاواژ رزوواستاتین (mg/kg 20) به مدت 2 هفته شاخص‫های فوق را در گروه استرپتوزوتوسین به‫طور معنی‫داری معکوس کرد (0/001P<) که به معنی بهبود حافظه می باشد. گاواژ رزوواستاتین به تنهایی تاثیر معنی‫داری بر شاخص‏های فوق نداشت (0/05<p).< span=""></p).<>

استرپتوزوتوسین از طریق مکانیسم‫های مختلف از جمله افزایش استرس اکسیداتیو و به دنبال آن مرگ سلولی منجر به کاهش نورون‏های ناحیه CA1 و کاهش حافظه می‫شود. به نظر می رسد رزوواستاتین قادر است از طریق مهار شاخص‎های استرس اکسیداتیو از اثرات مخرب استرپتوزوتوسین بر حافظه و یادگیری جلوگیری نماید.