تحلیل گفتمانی سیاست خارجی دولت سیزدهم

آمدوشد دولت‏ های مختلف ظهوریافته پس از انقلاب اسلامی، نشان‏ دهنده واقعی بودن تغییرات در سیاست خارجی در عین حفظ برخی اصول ثابت است. روی کار آمدن دولت سیزدهم نیز حامل برخی عناصر جدید یا دست‏ کم روایت‏ های جدید از اصول مزبور است. بر این اساس، سیاست خارجی دولت سیزدهم به مثابه یک گفتمان، حامل و حاوی عناصر خاصی است که آن را از گفتمان‏ های قبل و بعد از خود متمایز می‏‏ سازد.  هدف از این مقاله بررسی مهم‏ترین عناصر و دقایق سیاست خارجی دولت ابراهیم رییسی در چارچوب روش تحلیل گفتمان است. پرسش مقاله آن  است که چگونه می‏ توان سیاست خارجی دولت سیزدهم را در قالب منظومه گفتمانی ارنستو لاکلاو و شانتال موف، مفهوم‏ سازی کرد؟ در این راستا، «انقلابی گرایی عملگرا»  یا به تعبیر دیگر «چندجانبه‏ گرایی عدالت‏ محور» به مثابه نقطه کانونی(دال مرکزی) گفتمان سیاست خارجی دولت مزبور در نظر گرفته می‏ شود که به عناصر پیرامونی خود از قبیل: راهبرد خنثی‏ سازی تحریم و متوازن‏ سازی هوشمند روابط خارجی اقتصادی و سیاسی از طریق دو مکانیسم استراتژی «نگاه به شرق» و «سیاست همسایگی»، و همچنین راهبرد مقاومت، پی‏ ریزی نظام بین‏ الملل عادلانه مبتنی بر چندجانبه‏ گرایی، راهبرد ضدتحریم از طریق دو مکانیسم پپگیری همزمان خنثی‏ سازی تحریم(به مثابه راهبرد) و سیاست رفع تحریم(به‏ مثابه تاکتیک) و نهایتا سست کردن پیوند میان معیشت و اقتصاد ملی، معنا و مفهوم می ‏بخشد.