آسیب شناسی غلوپژوهی در اندیشه سلفی گری ایرانی

جریان سلفی گری ایرانی به جهت فهم نادرست در تشخیص شان امامان، در اسناد معرفتی، همانند برخی روشنفکرنماها دچار قصور و تفریط شده و هر صفت یا فضیلتی را برای امامان به بهانه غلو انکار کرده اند. مقاله حاضر کاوشی در آسیب شناسی پدیده غلو از نگاه این جریان نوپا است که با ارایه شواهد، به تبیین معناشناختی، مضامین شناسی، شاخصه ها و بسترهای غلو از نگاه این جریان پرداخته است. در اندیشه این گروه فرابشری بودن، مخالفت با قرآن و غالی بودن یا اتهام به غلو در گزارش گر حدیث، سه معیار در غالیانه بودن یک باور است. عدم توجه به تفکیک دقیق معنای فرابشری، استبعادات عقلی و مقایسه مقام های ایمه با نوع تصورات خویشتن، عدم توجه به خانواده آیات در یک موضوع یا به عبارتی جمیع آیات در کنار هم، عدم تفکیک بین استقلالی یا عدم استقلالی بودن مقامات فوق بشری و تاثیرپذیری نادرست از دانش رجال از مهم ترین علل توهم چنین ایراداتی هستند. این جریان تجدیدنظرطلب، بسترهای متفاوتی نیز برای این پدیده ذکر کرده اند که قابل تامل و بررسی هستند.