نقش توسعه بخش مالی در ارتباط بین ریسک محیط زیستی و سرمایه گذاری مستقیم خارجی

طی سال های اخیر مشکلات محیط زیستی مورد توجه بسیاری از سیاستگذاران قرار گرفته است. در بسیاری از کشورهای در حال توسعه سرمایه گذاری مستقیم خارجی و ریسک محیط زیستی نقشی حیاتی برای رشد و توسعه اقتصادی ایفا می کنند. از این روی بررسی ارتباط سرمایه گذاری مستقیم خارجی و ریسک محیط زیستی ضروری است. در این راستا، مطالعه حاضر نقش توسعه مالی را در رابطه بین سرمایه گذاری مستقیم خارجی و ریسک محیط زیستی مورد بررسی قرار داده است.

در مطالعه حاضر ابتدا با استفاده از آزمون دیکی فولر تعمیم یافته، مانایی متغیرها بررسی شده است و سپس با بکارگیری روش هم انباشتگی کایو، رابطه بلندمدت بین متغیرهای مدل مورد بررسی قرار گرفت. در نهایت اثر توسعه مالی، سرمایه گذاری مستقیم خارجی، تولید ناخالص داخلی سرانه و شهرنشینی بر ریسک محیط زیستی برای 35 کشور طی دوره 2021-1990 با بکارگیری گشتاورهای تعمیم یافته پانلی مورد بررسی قرار گرفت.

با توجه به این که بنابر آزمون ریشه واحد دیکی فولر تعمیم یافته برخی متغیرها در سطح و برخی در تفاضل مرتبه اول مانا شده اند، برای پرهیز از رگرسیون کاذب در تخمین ها، هم انباشتگی بین متغیرها مورد بررسی قرار گرفت. نتایج آزمون هم انباشتگی کایو رابطه بلندمدت بین متغیرها را تایید کرد. همچنین، نتایج مدل های پژوهش نشان می دهد که سرمایه گذاری مستقیم خارجی بر ریسک محیط زیستی اثری منفی و معنادار دارد. بیشتر سرمایه گذاری مستقیم خارجی از کشورهای توسعه یافته با مقررات محیط زیستی سخت گیرانه می آید، از این رو، آن ها می توانند فناوری های محیط زیستی برتر را به کشور میزبان منتقل کنند. در نهایت، سرمایه گذاری مستقیم خارجی راه را برای ارتقای پایداری محیط زیستی در کشور میزبان هموار می کند. همچنین نتایج نشان داده است که توسعه بخش مالی، ریسک محیط زیستی را در مدل (2) کاهش می دهد زیرا توسعه مالی به دلیل تجهیز منابع مالی و امکان دسترسی به تکنولوژی های کاراتر، به ارایه اطلاعات بیشتر در مورد اهمیت محیط زیست به ویژه در کشورهای در حال توسعه کمک می کند. در مدل اول نیز یک رابطه غیرخطی U شکل بین توسعه مالی و ریسک محیط زیستی وجود دارد. عبارت تعامل FD × FDI نیز اثر معناداری بر ریسک محیط زیستی ندارد. نتایج همچنین نشان می دهد که رشد اقتصادی و شهرنشینی، ریسک محیط زیستی را کاهش می دهند.

بحث:

 این مطالعه بیان می کند که توسعه بخش مالی در کشورهای در حال توسعه می تواند افزایش کیفیت محیط زیست را به همراه داشته باشد. با این حال، نتایج ممکن است در یک بخش مالی توسعه یافته متفاوت باشد . بیشتر سرمایه گذاری مستقیم خارجی از کشورهای توسعه یافته با مقررات محیط زیستی سخت گیرانه می آید، از این رو، آن ها می توانند فناوری های محیط زیستی برتر را به کشور میزبان منتقل کنند. در نهایت، سرمایه گذاری مستقیم خارجی راه را برای ارتقای پایداری محیط زیستی در کشور میزبان هموار می کند. از طرفی با افزایش درآمد واقعی، افراد توانایی بیشتری برای اختصاص منابع برای حفاظت از محیط زیست و کاهش ریسک محیط زیستی دارند. همچنین، رشد اقتصادی ناشی از فناوری بهبود یافته می تواند بازدهی بالاتر با ریسک محیط زیستی کمتر را فراهم کند. شهرنشینی نیز به دلیل استانداردهای بالاتر زندگی، افزایش سلامت عمومی، اثرات خارجی مثبت و صرفه به مقیاس، بهره وری بالاتری را به همراه دارد از این روی برای محیط زیست مفید است.