اثربخشی روان نمایشگری بر مهارت اجتماعی، رفتار سازشی و همدلی دانش آموزان پسر کم توان ذهنی

پژوهش حاضر به منظور اثربخشی روان نمایشگری بر مهارت اجتماعی، رفتار سازشی و همدلی دانش آموزان پسر کم توان ذهنی اجرا شد.

روش پژوهش: 

این پژوهش، یک مطالعه نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون -پسآزمون با گروه گواه می باشد. جامعه آماری مورد نظر 30 دانش آموز پسر کم توان ذهنی آموزش پذیر که از طریق نمونه گیری در دسترس از بین دانش آموزان کم توان ذهنی با دامنه سنی 9 تا 12سال که در آموزشگاه استثنایی امید در بازه زمانی 02-1401 واقع در شهر ساری آموزش می دیدند، انتخاب شده و  به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15نفر) و کنترل (15 نفر) گمارش شدند. گروه آزمایش در 10 جلسه90 دقیقه ای هفته ای دو جلسه تحت آموزش روان نمایشگری قرار گرفتند، درحالی که به گروه گواه، آموزشی در آن بازه زمانی داده نشد. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش پرسشنامه مهارت اجتماعی گرشام و الیوت، رفتارسازشی لیمبرت و همدلی آیونگ و همکاران می باشد. داده ها به شیوه تحلیل کوواریانس و ولچ  و با استفاده از نرم افزارspss-26  تحلیل شده است.

نتایج نشان داد بین مهارت های اجتماعی، رفتارسازشی گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد، ولی این معناداری برای همدلی وجود نداشت.

آموزش روان نمایشگری روشی کاربردی و اثرگذار در جهت افزایش مهارت اجتماعی، رفتارسازشی است و برای کارایی بیش تر این رویکرد بر مهارت همدلی دانش آموزان کم توان ذهنی پسر بهتر است به تعداد جلسات آموزش اضافه شود.