استرس شغلی و عوامل مرتبط با آن در پرستاران شاغل در مراکز آموزشی درمانی: یک مطالعه ی بزرگ از ایران در دوران پاندمی کووید-19

پرستاران از مهمترین عناصر نظام مراقبت سلامت هستند که در دوران پاندمی کووید-19، در شرایط استرس زا قرار گرفته اند. هدف این مطالعه تعیین شیوع و منبع استرس شغلی پرستاران و شناسایی عوامل مرتبط با آن در این دوران می باشد. 

این مطالعه مقطعی بر روی392 پرستار شاغل در مراکز آموزشی-درمانی شهر رشت در  دی تا اسفند سال 1399با نمونه گیری تصادفی-طبقه ای، انجام شد. اطلاعات جمعیت شناختی و استرس شغلی (پرسشنامه ی Expanded Nursing Stress Scale) جمع آوری شد. تحلیل داده ها با شاخص های توصیفی و مدل رگرسیون چندگانه با نرم افزار SPSS  نسخه ی 26 انجام شد.  

میانگین سنی پرستاران، 8/8±8/37 سال بود. استرس در 62% پرستاران خفیف، 20% متوسط و 2% شدید بود. موقعیت رنج و مرگ (74/0±78/1)، عدم اطمینان در مورد درمان ها (72/0±71/1) و حجم کاری (68/69±0/1)، منبع استرس بالاتری برای پرستاران بودند. اشتغال در بخش ویژه و یا اورژانس، تحصیلات بالاتر، ساعات اضافه کار بیشتر و جنسیت زن به طور مستقل پیشگو کننده ی استرس شغلی بالاتری بوده و این مشخصات 15% از واریانس نمره ی استرس را تعیین کردند.

شیوع استرس شغلی پرستاران در دوران پاندمی کووید-19، بالا می باشد و باید استرس در محیط کار به خصوص در بخش های ویژه و اورژانس کاهش یافته و شیفت های کاری استاندارد تدوین گردد. همچنین برای آموزش مدیریت استرس در موقعیت های مرگ بیمار، حجم کاری بالا و عدم اطمینان از درمان در این شرایط در جمعیت آسیب پذیر پرستاران برنامه ریزی صورت گیرد.