تحلیل میزان اهمیت ابعاد حکمروایی خوب بر ارتقاء ساختار مدیریتی شهرهای میانه اندام (مطالعه موردی: شهر میانه)

مطالعات شهری در ایران عمدتا بر کلان شهرها متمرکز است و کمترین توجه به ساختار مدیریتی شهرهای میانی ​​معطوف است. در این مطالعه ضمن پرداخت به این شکاف، سیاست ها و شیوه های محرک رشد مدیریت شهری فراگیر، ایمن، انعطاف پذیر و پایدار در شهرهای میانه اندام بررسی می شود.

پژوهش از لحاظ هدف، از نوع کاربردی می‏باشد که به روش توصیفی تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه‏ای و بررسی‏های میدانی انجام گرفته است. حجم نمونه آماری با استفاده از نمونه گیری در دسترس، 30 نفر از اساتید و متخصصین مدیریت شهری با روش نمونه گیری هدفمند به انجام رسیده است. جهت تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و مدلسازی معادلات ساختاری با رویکرد روش حداقل مربعات جزیی از نرم افزار Smart PLS جهت ارزیابی مدل مفهومی تحقیق استفاده شده است.

تحلیل ضرایب مسیر مربوط به 8 بعد مورد بررسی نشان می دهد که شاخص قانونمندی (745/0) بالاترین تاثیر و بعد از آن به ترتیب شاخص های مسیولیت پذیری (684/0)، مشارکت (661/0)، عدالت (641/0)، شفافیت (529/0)، کارایی و اثربخشی (429/0)، پاسخگویی (356/0)، و سپس اجماع محوری (317/0) کمترین تاثیر را بر ساختار مدیریت شهری دارد

نظام برنامه ریزی و ساختار مدیریت شهرهای میانی فاقد یک رویکرد منسجم و مشخص جهت ارایه چشم انداز آتی است که در درون انبوهی از بی برنامگی ها و ناکارآمدی ها گرفتار شده اند که با نهادینه کردن الگوی حکمروایی خوب شهری در نظام مدیریت و برنامه ریزی که حرکت به سوی مدیریت محلی است تا بتوانند در فرایندی پیوسته و ساختاری، آرام آرام به توسعه مطلوب دست یابند.