بازشناسی موانع و چالش های توسعه علمی جمهوری اسلامی ایران

جوامع مختلف به منظور بهبود شرایط اجتماعی و اقتصادی خود، نیازمند فراهم نمودن زمینه های رشد و توسعه هستند و یکی از عوامل موثر بر رشد و توسعه هر کشوری، تحول در ساختارهای علمی کشور است. روش تحقیق این مقاله از نوع توصیفی تحلیلی و روش جمع آوری داده ها به صورت کتابخانه ای و اسنادی است. هدف این مقاله شناسایی و بررسی موانع توسعه علمی جمهوری اسلامی ایران در چارچوب نظریه نونهادگرایی است. در این مقاله ضمن بررسی نظریه نونهادگرایی به عوامل ساختاری چون تعدد مراکز تصمیم گیر در امر توسعه علمی، نگاه کمی به پژوهش ها و مقالات علمی، ساختار دانشگاه ها و آیین نامه ارتقاء اساتید و عوامل سیاسی چون تاثیر گرایش های سیاسی در انتخاب روسای دانشگاه ها، دانشکده ها و اساتید، سیاست گسترش کمی دانشگاه ها و نیز نحوه جذب دانشجو به ویژه در مقاطع تحصیلات تکمیلی به عنوان موانع توسعه علمی ایران اشاره می گردد. اصلاح ساختار تصمیم گیری و آیین نامه ها در کنار پرهیز از نگاه جناحی و سیاسی به امر توسعه علمی و دانشگاه ها و نیز ایجاد قطب های علمی و پژوهشی می تواند زمینه توسعه علمی جمهوری اسلامی ایران را فراهم نماید.