دایانویا به مثابه موضوع محاکات

در بازنمایی جهان واقع، بسته به اینکه محاکات معطوف به امر زمانمند یا امر ایستا باشد، می توان ساحت ویژه ای از هستی را، در معنای عام آن، به تصویر کشید. بر این اساس، هدف از انجام این پژوهش پس از تعریف مقدماتی میتوس و دایانویا به مثابه موضوع محاکات، طرح این نکته است که چنانچه محاکات متوجه امر ایستا باشد، چه تمهیداتی در بازنمایی هنری/ ادبی به کار می رود. در همین راستا، کوشیده می شود ضمن تبیین ویژگی های موضوع محاکات، فضای غالب اثر هنری، مشخصه پدیدار بازنمایی شده، و سبک غالب بازنمایی را نیز مشخص کنیم. در این بررسی مشخص می شود تطابق و تناظر امر بازنمایی شده با جهان واقع قابل فروکاستن به یک رابطه تطابق متناظر نیست. در واقع محاکات از سویی مبتنی بر بازنمایی ماده و از سویی دیگر مبتنی بر بازنمایی صورت یا فرم پدیدار های جهان است. بنابراین امر بازنمایی شده ممکن است یا به واسطه اصل تطابق و یا به واسطه اصل همسانی رابطه ای مبتنی بر الف) این همانی یا ب) همسانی با پدیدارهای جهان برقرار کند. بدیهی است اتخاذ چنین نگرشی در باب موضوع محاکات قابلیت های تیوریک نظریه محاکات را به مثابه نگرشی جامع تر افزایش خواهد داد و بنابراین توان تحلیلی آن را در واکاوی ژانرهای ادبی تقویت خواهد کرد.