مقایسه نظریه های عمل گرایی و بازسازی گرایی در رابطه با آموزش اخلاق و قانون پذیری به دانش آموزان

اخلاق و قانون پذیری نقش مهمی در ایجاد ارتباطی پنهان اما حیاتی در میان مردم به عهده دارند. از این رو، هدف اصلی این پژوهش، شناسایی دیدگاه دو نظریه عمل گرایی و بازسازی گرایی در رابطه با آموزش اخلاق و قانون پذیری به دانش آموزان بوده است. برای این هدف با مروری بر کتب مکتوب و  و منابع الکترونیکی مطالب به روش کتابخانه ای و با استفاده از ابزار فیش برداری، جمع آوری شده و با استفاده از روش توصیفی تفسیر شد.

نتایج بیانگر این است که دو نظریه عمل گرایی و بازسازی گرایی (نو عمل گرایی) در زمینه آموزش اخلاق و قانون پذیری به دانش آموزان دارای عناصر تربیتی خاصی می باشند. هر یک از این نظریه ها، دارای مبانی و اصول تربیتی، اهداف آموزشی، محتوای آموزشی، روش های آموزشی و ارزشیابی در ارتباط با آموزش اخلاق و قانون گذاری هستند که با یکدیگر شباهت ها و تفاوت هایی دارد. دانشمندان معاصر عمل گرایی کلاسیک از تجربه به عنوان قلب عمل گرایی دفاع می کنند در حالی که نیوپراگماتیست ها مفهوم تجربه را به نفع عمل گرایی کاملا زبانی کنار می گذارند. حس مشترک که برای پراگماتیسم یک مساله بسیار محوری است، برای عمل گرایی نوین یک امر فرافردی و بین فردی است. عمل گرایی نوین نوعی برداشت و تفسیر سوم از دیدگاه دیویی است و گاهی اوقات به عمل گرایی زبان شناسانه و نسخه پست مدرن عمل گرایی نیز معروف است.