امنیتی‏ کردن به مثابه راهبرد مبارزه با فساد سیاسی

فساد به عنوان یکی از اصلی‏ ترین تهدیدات امنیت و رفاه کشورها، سال‏هاست که توجه اندیشمندان و سیاستگذاران را به خود جلب کرده است. جمهوری اسلامی ایران نیز از این قاعده مستثنی نیست، بویژه که طی سال‏های اخیر این پدیده به یکی از اصلی‏ ترین تهدیدات کشور تبدیل شده است. در این میان، فساد سیاسی به عنوان حساسیت ‏برانگیزترین نوع فساد در ایران ضمن متاثر ساختن امنیت در ابعاد مختلف و کاهش اعتمادعمومی، با این واقعیت ترکیب شده که اغلب تاثیر آن به‏  خوبی درک نمی‏شود. در نتیجه فساد سیاسی در ایران بیش از آن که نیازمند قوانین و نهادهای جدیدی برای مبارزه باشد، به ریشه  ‏یابی دلایل بقاء و ناکامی مبارزه با آن نیاز دارد. هدف این پژوهش ضمن بررسی علت این ناکامی مبارزه با فساد سیاسی، ارایه‏ ی یک الگو به عنوان راهبردی برای موفقیت مبارزه با فساد است. لذا سوال محوری این پژوهش آن است که؛ چه عواملی در ایران منجر به ناکارآمدی مبارزه با فساد سیاسی شده و راهبرد موفقیت‏ آمیز برای این مبارزه چیست؟. یافته‏  های پژوهش برمبنای روش توصیفی - تحلیلی حاکی از آن است که تلقی فساد سیاسی به مساله‏ای عادی و فاقد تهدید وجودی منجر به ناکارآمدی رویکردهای مبارزه با آن شده و لذا امنیتی‏ ساختن راه موثر و واقعی موفقیت مبارزه با آن است.