تدوین مدل تفکر طراحی در آموزش معماری بر اساس خرد و سبک های خلاقیت با نقش واسطه ای یادگیری خود راهبر

طراحی رویکردهای نوین همواره مورد توجه برنامه ریزان آموزشی بوده و با توجه به جایگاه شناخت در آموزش معماری، رویکرد تفکر طراحی و متغیرهای مرتبط با آن از اهمیت زیادی برخوردار است. هدف پژوهش حاضر تدوین مدل ساختاری تفکر طراحی بر اساس خرد و سبک های خلاقیت با میانجی گری یادگیری خود راهبر در دانشجویان بود. از این رو فرضیه اصلی پژوهش مطرح می دارد که مدل پیشنهادی با داده های پژوهش، از برازش مطلوبی برخوردار است. جامعه ی آماری این پژوهش شامل کلیه ی دانشجویان معماری دانشگاه فنی و حرفه ای دختران همدان به تعداد 600 نفر بود که در سال تحصیلی1401-1400 مشغول به تحصیل بودند. روش نمونه‎گیری، به شیوه در دسترس به تعداد 255 نفر انتخاب شد. از پرسش نامه های مقیاس سه بعدی خرد آردلت، سبک های خلاقیت کرتون، تفکر طراحی دوسی و سنجش خودراهبری یادگیری فیشر جهت گردآوری اطلاعات و از مدل یابی معادلات ساختاری برای تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج بخش ساختاری نشان داد که اثر مستقیم خرد بر یادگیری خودراهبر و تفکر طراحی مثبت و معنادار است. اثر مستقیم سبک نوگرا بر یادگیری خودراهبر و تفکر طراحی نیز مثبت و معنادار است. اثر مستقیم سبک نوگریز بر یادگیری خودراهبر منفی و معنادار بوده، ولی بر تفکر طراحی معنادار نیست. اثر مستقیم یادگیری خودراهبر بر تفکر طراحی نیز مثبت و معنادار است. بررسی نقش میانجی یادگیری خودراهبر نشان داد که یادگیری خودراهبر نقش واسطه ای معناداری در ارتباط بین خرد و سبک های خلاقیت با تفکر طراحی دارد. از این رو، با تدوین برنامه های آموزشی مناسب و مرتبط با متغیرهای پژوهشی می توان به ارتقای تفکر طراحی در دانشجویان کمک کرد.