تحلیل رمزگان های زبانی در خوانش نامه 53 نهج البلاغه با تاکید بر رویکرد نشانه شناختی پی یر گیرو

متن ها همواره برای تفسیر باز هستند، اما به کارگیری رمزگان، توانش زبانی است که خوانشی متفاوت و فعالانه تر از متن، ارایه می دهد و شاخه ای از نشانه شناسی بر پایه نقد ادبی است. رمزگان ها، ظرفیت های بالقوه متن را بالفعل کرده و با رمزگشایی، معانی نهفته متن آشکار می شوند. روش این پژوهش، توصیفی - تحلیلی با تاکید بر رویکردنشانه شناختی است که در پرتو آن به بررسی رمزگان های زبانی نامه 53 نهج البلاغه بر اساس نظریه پی یر گیرو پرداخته شد تا بدین ترتیب مشخص شود که رمزگان های زبانی گیرو در تبیین محتوای فرمان حکومتی این نامه و در بیان روابط بین کارگزاران و مردم به چه صورت به کار رفته اند. در نهایت مشخص گردید که نشانه های زبانی نامه مذکور، حاصل تعامل رمزگان های منطقی، زیبایی شناسی و اجتماعی است که در سه محور تحکم شدید فرمانده به نیروی زیردستش، خطرهای تهدیدگر نظام سالم حکومت و ترکیب خدایی - انسانی حکومت داری، تجلی یافته اند. رمزگان های منطقی نامه، نشانه ها و علایمی هستند که به جنبه های انسانی پرداخته و امور واضح و عینی هستند که بر اساس عقل و منطق انسانی پذیرفته می شوند و در اکثر موارد حول محور عدالت که یک استراتژی سیاسی و برنامه اجتماعی لازم الإجراست، می چرخند. رمزگان های زیبایی شناسی نامه در اسلوب های بلاغی مجاز، استعاره، کنایه و تشبیه تجلی دهنده ارتباط بین ادبیات و هنر است و اصول ارتباط بین حاکم و رعیت را با صورت های بلاغی بیان کرده اند. رمزگان های اجتماعی نامه، شامل دین، گروه های شغلی، نام، القاب و لحن کلام است.