بازنگری اولویت های مشارکت ایران در توافقات تجاری منطقه ای با رویکرد زنجیره ارزش منطقه ای، مروری بر تجربیات کشورهای نوظهور

همگرایی منطقهای، تشکیل بلوکهای تجاری و ایجاد زنجیره های ارزش در یک منطقه برای بسیاری از کشورهای در حال توسعه به منزله آغازی برای حرکت به سوی آزادسازی تجارت و برخورداری از منافع توسعهای در همکاریهای تجاری و اقتصادی بوده و حتی بر اساس پژوهشهای اخیر، روندهای آتی تجارت نیز از "جهان" به سمت "منطقه" در حال تغییر مسیر است. پژوهش حاضر با بررسی تجارب آفریقا، آمریکای لاتین و آسیا در ایجاد زنجیره ارزش منطقهای (RVC) به این نتیجه رسیده است که در چارچوب نظریه "سردستگی غازها"، همکاری منطقهای بیشتر میان کشورهای آسیایی موجب سرریز فناوری، ایجاد توافقات منطقهای قدرتمندتر و رشد اقتصادی بیشتر کشورهای عضو شده است. ایران با وجود ظرفیتهای گوناگون ژیواکونومیک، تولید کالا و خدمات مختلف، به شرط سیاستگذاری در راستای برشماری اولویتهای مزیتهای نسبی، شناخت طرفهای تجاری مناسب، مداخلات هدفمند دولت در جهت تسهیل تجارت، ثبات قوانین، کاهش هزینه های مبادله و همکنشی شایسته نهادهای خصوصی ذیربط میتواند با نظر به تجربه دیگر کشورها، به گونهای از توافقات منطقهای کنونی همچون اتحادیه اقتصادی اوراسیا و سازمان همکاریهای شانگهای بهره جوید که در مسیر توسعه متوازن و همه جانبه، بیش از پیش خود را به قله اهداف از پیش تعیین شده نزدیک ببیند.