مانویان چگونه زندیک شدند؟

«زندیک» اصطلاحی دینی بود که کاربرد سیاسی پیدا کرد و مقارن فرمانروایی نخستین پادشاهان ساسانی و به دنبال ظهور، نفوذ سریع و گسترش شتابان کیش مانوی در ایرانشهر ابزاری در دست رهبران دینی زردشتی برای تکفیر و سرکوب مانی و پیروانش شد. در سده سوم میلادی نخستین بار این واژه در سنگ نوشته های کردیر، روحانی بانفوذ شش پادشاه نخستین ساسانی (از اردشیر بابکان تا نرسی) و در توصیف اقدامات گسترده وی و سازمان دینی تحت رهبری اش در مقابله با ادیان غیر زردشتی و حتی گرایش های زردشتی متفاوت با قرایت دین رسمی استفاده شد. صفت زندیک اتهامی بسیار بزرگ با سرنوشتی دردناک برای آزاداندیشان دینی بود که به تدریج گاهی نیز برای حذف رقبا در کارزار سیاسی مورداستفاده قرار گرفت. پس از سرکوب مانویان و مهار تدریجی این کیش، اصطلاح «زندیک» از ادبیات دینی و تاریخ نگاری محو نگردید، بلکه کمابیش برای نشان دادن واکنش در برابر هرگونه نگرش و گرایش متفاوت با دین رسمی مورداستفاده قرار گرفت.