مقایسه مواد رنگزا و محلول های نگهدارنده بر عمر گلجایی مریم (Polianthes tuberosa L.)

استفاده از مواد رنگزای مختلف در تغییر رنگ گل های بریدنی یکی از فنون جدید و نوظهور در جهت افزایش تنوع در بازار خرید و فروش گل ها است. به منظور بررسی اثر غلظت های مختلف رنگ های خوراکی و صنعتی بر عمر گلجایی و صفات فیزیولوژیکی گل مریم، آزمایشی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی با 3 تکرار انجام شد. فاکتور اول شامل مواد رنگزا (شاهد (بدون رنگ)، برلیانت بلو 4500 میلی گرم در لیتر، کارموزین قرمز 4500 میلی گرم در لیتر، کویینولین زرد 4500 میلی گرم در لیتر، اسید اورنج 7 2500 میلی گرم در لیتر) و فاکتور دوم شامل محلول نگهدارنده (آب مقطر و محلول نگهدارنده شامل اسید سیتریک 300 میلی گرم در لیتر+ هیدروکسی کویینولین سولفات 200 میلی گرم در لیتر+ ساکارز 5%) بود. نتایج آزمایش نشان داد رنگ کویینولین زرد + محلول پالسینگ بیشترین عمر گلجایی (8 روز)، مواد جامد محلول گلبرگ (2/6 درصد)، بالاترین پایداری غشای یاخته ی و کمترین نشت الکترولیت گلبرگ (05/23 درصد) و جمعیت باکتریایی محلول گلجایی (29/4 log10 CFU/ml) را نشان داد. میزان وزن تر نسبی تا روز دوم روندی صعودی سپس در تمامی تیمارها روندی نزولی نشان داد. در بررسی صفت درصد باز شدن گلچه، تیمار اسید اورنج 7 + آب مقطر بسیار ضعیف عمل کرد (87/6) و کمترین ماندگاری (4 روز) و میزان مواد جامد محلول (52/2 درصد) را نسبت به تیمارهای دیگر نشان داد. تیمار شاهد + آب مقطر کمترین وزن تر نسبی، بیشترین نشت الکترولیت گلبرگ (4/41 درصد) و بالاترین تجمع باکتریایی محلول گلجایی (86/5 log10 CFU/ml) را به خود اختصاص داد. به نظر می رسد کاربرد رنگ های خوراکی (برلیانت بلو، کارموزین قرمز، کویینولین زرد) به همراه استفاده از محلول نگهدارنده به طور موقت علاوه بر ایجاد تنوع، با بهبود شاخص وزن تر نسبی نسبت به گل های رنگ نشده و رنگ های صنعتی (اسید اورنج 7)، سبب افزایش ماندگاری گل مریم شده است.