تحول عشق در بحران کرونا: تجربه زیسته زوجین دارای ازدواج های پایدار

در شرایط همه گیری کووید-19، عشق زوجی قادر است در سیر تحولی خود به عنوان پدیده ای زمانمند و پویا، پاسخ گوی نیازهای موقعیتی همسران به تکیه گاهی ایمن برای حفاظت از خود و روابط زوجی در مقابله با بحران باشد؛ براین اساس، مطالعه حاضر با هدف کشف تحول عشق در دوران کرونا براساس تجربه زیسته زوجین دارای ازدواج های پایدار طراحی شد.

این پژوهش در سال 1402 در قالب مطالعه کیفی پدیدارشناسانه انجام شد. به منظور تحلیل داده ها، روش پدیدارشناختی تفسیری (IPA) به کار رفت. جامعه آماری را زوجین دارای ازدواج پایدار تشکیل دادند که تجاربی از عشق را در زندگی زوجی خود داشتند. نمونه گیری ازطریق روش گلوله برفی صورت گرفت و پس از انجام مصاحبه های نیمه ساختاریافته عمیق و کدگذاری اولیه، با مصاحبه پانزده زوج، اشباع نظری حاصل شد. روش جمع آوری داده ها، مصاحبه های نیمه ساختاریافته عمیق و انعطاف پذیر و باز، در بازه ای زمانی بین 60تا90 دقیقه بود. پس از پایان هر مصاحبه و بعد از گوش دادن مکرر به صوت ضبط شده جلسات، متن مصاحبه ترانویسی شد. روایی این پژوهش، براساس معیار قابلیت اعتماد لینکلن و گوبا (1985) و با پنج مولفه راستی آزمایی شامل اعتبارپذیری، انتقال پذیری، باورپذیری، تاییدپذیری و کفایت استنباطی بررسی شد.

با تحلیل چندمرحله ای مصاحبه ها، 280 شناسه باز مشخص شد و ذیل 81 مفهوم اولیه طبقه بندی گردید. با ادامه کدگذاری، استخراج یازده زیرمضمون صورت گرفت و پس از یافتن الگوهای بین زیرمضامین، سه مضمون با عنوان های گسترش صمیمیت، تحول راهبردهای تعاملی، انطباق و مقابله زوجی، پدیدار شد. در هر طبقه، تجارب زوجین در دو دسته تجارب درونی و تجارب رابطه ای قرار گرفت.

براساس نتایج این پژوهش، در طول دوران همه گیری کرونا، همسرانی که دارای تجارب عاشقانه در زندگی زوجی خود بودند، تجارب درونی غنی تری از عواطف مثبت عاشقانه داشتند و در مواجهه با بحران کووید-19، از منابع عاطفی خود برای رشد فردی و ارتقای کیفیت و سازگاری و ثبات رابطه، استفاده کردند.