رابطه خودتفسیری و آشفتگی شخصی با همدلی

هدف، بررسی روابط ساختاری متغیرهای خودتفسیری مستقل، خودتفسیری وابسته و آشفتگی شخصی با همدلی بود.

روش پژوهش از نظر هدف، بنیادی بود و از لحاظ گردآوری داده ها توصیفی از نوع همبستگی، با استفاده از مدل یابی معادله ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل دانشجویان دختر و پسر مقطع کارشناسی دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی و دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران بود که در سال تحصیلی 1401-1400 مشغول به تحصیل بودند. نمونه پژوهش حاضر را 280 نفر از دانشجویان دانشکده های مذکور تشکیل می دادند که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. شرکت کنندگان در پژوهش، پرسشنامه های واکنش بین فردی، بهره همدلی، خودتفسیری و تکالیف شناختی ذهن خوانی از طریق چشم و بازشناسی هیجانات چهره را پاسخ دادند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از مدل یابی معادله ساختاری در نرم افزارهای ایموس نسخه 24 و اس پی اس اس نسخه 24 استفاده شد.

یافته ها نشان داد خودتفسیری مستقل اثر مثبت و معنادار بر همدلی دارد (001/0> P، 349/0 =β)، آشفتگی شخصی اثر منفی و معنادار بر همدلی دارد (001/0> P، 430/0- =β) و خودتفسیری وابسته اثر معنادار بر همدلی ندارد. مدل ساختاری با داده های گردآوری شده برازش مطلوب داشت.

نتایج حاکی از اهمیت متغیرهای خودتفسیری مستقل و آشفتگی شخصی در حیطه همدلی است و در زمینه مداخلات مربوط به ارتقای همدلی می توان نقش آنها را مورد بررسی قرار داد.