جایگاه تاریخی عروسک در فرایند شکل گیری دگرخود انسانی

این پژوهش تلاش دارد نقش عروسک را در فرایند پیوند خود با دگرخود در روان انسان پی جویی کند. ماهیت نمادین رابطه بین دارندگان عروسک و خود عروسک ها، دارای این پیام است که سرگرمی با عروسک، فراتر از یک رفتار زیبایی شناختی بوده و با نیازها و کاستی های روحی دارندگان عروسک در پیوند است. با بررسی ژرف کنش های روحی انسان و کارکردهای گوناگون عروسک، می توان دریافت که عروسک ها در گذر تاریخ بازتاب و تداوم فرایند پیوند خود و دگرخود برای انسان ها بوده اند. این مفهوم را می توان همانند عبور طیف های فرایند یادشده از روان انسان دانست که در نهایت، همه اشکال «من» و «دگرخود»، در صورت هایی موجود، آرمانی یا خیالی تجسم می یابند. اطلاعات این موردکاوی کیفی به شیوه اسنادی و میدانی داده اندوزی شده و از طریق فیش برداری نظم یافته اند. خوانش یافته ها با روش توصیفی  تحلیلی آشکار می‎سازد که عروسک های سنتی و قومی ایرانی دست کم به سه شیوه برای دارندگانشان به دگرخود بدل شده اند: شخصیت آرمانی (مثلا کارکرد عروسک های بهیک و لیلی، لال، گولن و گورکن و باز)، جان بخشی (همچون کارکرد عروسک های چهل گیس و پنبه ای)، و فدیه یا بلاگردانی (مانند کارکرد عروسک چوبی، بازنده و ابودردا).