رویکردها و درمان بیماران در آب مروارید مادرزادی: یک مقاله مروری

کاتاراکت کودکان یکی از علل اصلی نابینایی در دوران کودکی است. براساس گزارش سازمان جهانی بهداشت در سال 2001، کاتاراکت مادرزادی مسیول حدود 20%-5 موارد نابینایی اطفال در جهان براساس مناطق جغرافیایی مختلف می باشد. کاتاراکت در کودکان می تواند به صورت یک طرفه یا دوطرفه، مادرزادی یا اکتسابی، با الگوهای ارثی خاص یا به صورت اسپورادیک ظاهر شود. علاوه براین، این وضعیت می تواند پایدار یا پیش رونده باشد. آب مروارید مادرزادی می تواند با بیماری های سیستمیک خاصی همراه باشد، یا ممکن است در چشم یک کودک سالم رخ دهد. کاتاراکت درمان نشده در کودکان منجر به بار اجتماعی، اقتصادی و عاطفی فوق العاده ای برای کودک، خانواده و جامعه می شود. نابینایی مربوط به کاتاراکت کودکان را می توان با شناسایی زودهنگام و مدیریت مناسب درمان کرد. مدیریت آب مروارید کودکان یک چالش است. افزایش مشکلات حین عمل نسبت به بزرگسالان، تمایل به افزایش التهاب پس از عمل، همراهی با عوارضی مانند گلوکوم آفاکی و عروق جنینی پایا، تغییر وضعیت انکساری چشم، و تمایل به ایجاد آمبلیوپی، همگی باعث پیچیدگی دستیابی به بینایی خوب می شوند. جراحی کاتاراکت اطفال طی سال ها تکامل یافته است و با بهبود دانش درمورد شیفت میوپی و رشد محوری، نتایج این بیماران قابل پیش بینی تر شده است. نتایج مطلوب نه تنها به جراحی موثر، بلکه به مراقبت های دقیق پس از عمل و توان بخشی بینایی نیز بستگی دارد. ازاین رو، این تلاش ترکیبی والدین، جراحان، متخصصان بیهوشی، متخصصان اطفال و اپتومتریست ها است که می تواند تفاوت را ایجاد کند.