اثر سلامت بانکی در رشد وام دهی (مطالعه موردی: شبکه بانکی ایران)

این پژوهش به دنبال یافتن شواهدی از وجود رابطه علی بین سلامت بانک ها و قدرت وام دهی آن هاست. به این منظور، به کمک پایگاه اطلاعاتی از داده های فصلی دفترکل بانک های فعال شبکه بانکی طی سال های 1392-1386 وجود مسیر وام دهی در ایران را به روش تفاضل در تفاضل بررسی کرده است. به منظور شناسایی اثر علی، از اثر تکانه برون زای تحریم بانک ها در سلامت بانک های تحریم شده استفاده شده است. فرضیه آن است که اگر سلامت بانکی در قدرت وام دهی بانک ها بی اثر بود، تحریم بانک ها نمی توانست اثر شاخص های سلامت در وام دهی را تغییر دهد. در این مطالعه، سلامت بانکی به عنوان یک پدیده چندبعدی و نه یک متغیر واحد، کمی شده و آن دسته از شاخص های سلامت بانکی که رابطه معنادار با قدرت وام دهی دارند، شناسایی شده اند. یافته ها نشان می دهد رشد وام در بانک های با نسبت نقدینگی بالاتر و نسبت مطالبات غیرجاری پایین تر به صورت معناداری بیشتر است؛ به گونه ای که یک واحد درصد افزایش در این نسبت ها به ترتیب منجر به افزایش 0٫04 و کاهش 0٫05 واحد درصدی رشد وام دهی می شود. به علاوه، تکانه تحریم حساسیت وام دهی به شاخص های سلامت را کاهش داده است و این پدیده در میان مدت می تواند منجر به کاهش ثبات مالی شود. نتایج به دست آمده نسبت به تغییر تعریف متغیرها، استفاده از متغیر های ابزاری و روش تخمین پایدار هستند.