سنجش پایداری کاربری‏ های شهری در سکونتگاه‏ های غیررسمی (نمونه موردی محله های اسلامیه و دولت آباد، کرمانشاه)

در نبود برنامه‏ریزی مناسب برای فقرای شهری، این فقرا هستند که دست به برنامه‏ریزی می‏زنند و سکونتگاه‏هایی را به صورت خودانگیخته به وجود می‏آورند که به دلیل عدم توجه سیاست‏گذاران شهری، یکی از نتایج آن عدم توجه به توسعه شهری پایدار می‏تواند باشد. در محله های اسلامیه و پهنه ی غربی دولت آباد شهر کرمانشاه نیز، اجرایی نشدن طرح تفصیلی شهری به خصوص در احداث کاربری های مصوب، منجر به تضعیف کاربری های خدمات شهری در این محله ها شده است. هدف از این پژوهش تعریف شاخص‏های پایداری کاربری اراضی شهری است تا از این طریق بتوان پایداری شهری در سکونتگاه‏های غیررسمی به ویژه محله دولت‏آباد شهر کرمانشاه را ارزیابی نمود.در این پژوهش با استفاده از دو روش مقایسه ی روند در طول یک زمان و مقایسه با استانداردها به صورت مطلق با استفاده از روش تحلیل SWOT نقش عوامل مختلف را در ابعاد کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی بر پایداری کالبدی محله دولت آباد سنجیده شد. نتایج پژوهش نشان می دهد که در محله های مورد بررسی در بعد کالبدی به جز دو شاخص پوشش پیاده روها و سرانه کاربری ها به استثنای کاربری تجاری، مطلوبیت لازم وجود دارد. در بعد اجتماعی و اقتصادی نیز، دو شاخص تراکم جمعیتی و حس تعلق به مکان از نظر پایداری در این محله ها مطلوب است، اما همکاری با سازمان های دولتی و اشتغال به فعالیت های غیررسمی، پایداری اقتصادی را تحت تاثیر منفی قرار داده است. در شاخص های امنیت و ایمنی، ارزش زمین و املاک، نظافت و پسماند و فضای سبز نیز در این محله ها ناپایداری وجود دارد.