اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی و تنظیم هیجانی زنان مطلقه

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر همجوشی شناختی، تحمل پریشانی و بخشودگی زنان مطلقه انجام شد. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه و مرحله پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری شامل زنان مطلقه مراجعه کننده به کلینک های روان شناسی ولیعصر و آوای سعادت شهر مشهد در شش ماهه اول سال 1401 بود. در این پژوهش تعداد 30 زن مطلقه با روش نمونه گیری غیرتصادفی هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه جایدهی شدند (15 زن در گروه آزمایش و 15 زن در گروه گواه). زنان مطلقه حاضر در گروه آزمایش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (10 جلسه) را طی 10 هفته (جلسه 90 دقیقه ای) دریافت نمودند. پرسشنامه های مورد استفاده شامل پرسشنامه همجوشی شناختی (گیلاندرز و همکاران، 2014)، پرسشنامه تحمل پریشانی (سیمونز و گاهر، 2005) و مقیاس بخشودگی (ری و همکاران، 2001) بود. داده ها به شیوه تحلیل واریانس آمیخته و آزمون تعقیبی بونفرنی توسط نرم افزار آماری SPSS23 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر همجوشی شناختی، (0001>P؛ 59/0=Eta؛ 45/41=F)، تحمل پریشانی (0001>P؛ 50/0=Eta؛ 79/27=F) و بخشودگی (0001>P؛ 57/0=Eta؛ 02/38=F) زنان مطلقه تاثیر دارد. بر اساس یافته های حاصل از پژوهش حاضر، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد با شکل دهی انعطاف پذیری روان شناختی و ایجاد پذیرش روانی می تواند به عنوانی رویکردی موثر در جهت کاهش همجوشی شناختی و بهبود تحمل پریشانی و بخشودگی زنان مطلقه مورد استفاده قرار داد.