پوشش های تبدیلی زیست ‏سازگار توسعه یافته برای بهبود مقاومت به خوردگی ایمپلنت‏ های منیزیمی زیست تخریب پذیر در مهندسی بافت

در این مقاله مروری بر انواع پوشش های تبدیلی و روش های موثر برای افزایش کیفیت این پوشش ها و عوامل موثر بر عملکرد پوشش‏های تبدیلی در افزایش مقاومت به خوردگی آلیاژهای منیزیم پرداخته شده است. منیزیم و آلیاژهای آن ازنقطه نظر زیست تخریب پذیر بودن برای ساخت ایمپلنت ها در محیط های فیزیولوژیکی مثل بدن انسان بسیار مناسب هستند و همچنین سختی نزدیک استخوان دارند. علاوه بر این، از ویژگی های منیزیم می توان به وزن کم، استحکام بالا و سازگاری زیستی خوب اشاره کرد که تحولی شگرف در زمینه پزشکی برای نسل جدید مواد زیستی ایجاد کرده است. بااین حال کاربرد آلیاژهای منیزیم با تخریب زیاد به دلیل آزادشدن گاز هیدروژن در اثر بهبود بافت های احاطه شده همراه است. در طول دوره بهبودی، ایمپلنت های منیزیمی قبل از بهبود استخوان به دلیل روند تخریب زیاد، یکپارچگی مکانیکی خود را از دست می دهند. برای غلبه بر این محدودیت ها، روش ها و تکنیک های مختلفی برای کنترل میزان تخریب منیزیم تا سطوح قابل قبول ارایه شده است. در بین روش های مختلف، پوشش های تبدیلی شیمیایی، ساده و مقرون به صرفه ترین روش هستند که حتی توانایی برطرف کردن نقطه ضعف اجزای دارای طرح های پیچیده مانند ایمپلنت و استنت ها را دارا هستند. پوشش های تبدیلی یکنواخت و بسیار چسبنده بوده و به راحتی با تغییر دما، pH حمام و سایر ویژگی های موثر می توان خصوصیاتی مورد انتظار از پوشش را به دست آورد. با توجه به مطالعات گسترده صورت گرفته طی سالیان اخیر در این زمینه، در این پژوهش انواع پوشش‏های تبدیلی و نقاط قوت و ضعف هریک از این پوشش‏ها در بهبود رفتار خوردگی منیزیم مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.